Madzirov, Nikola: Dom (ДОМ Horvát nyelven)

Живеев на крајот од градот

како улично светло на кое никој

не му ја менува светилката.

Пајажината ги држеше ѕидовите заедно,

потта нашите споени дланки.

Во преобразбите на невешто соѕиданите камења

го криев плишаното мече

спасувајќи го од сонот.

Деноноќно го оживував прагот

враќајќи се како пчела што

секогаш се враќа на претходниот цвет.

Беше мир кога го напуштив домот:

гризнатото јаболко не беше потемнето,

на писмото стоеше марка со стара напуштена куќа.

Кон тивките простори од раѓање се движам

и под мене празнини се лепат

како снег што не знае дали на земјата

или на воздухот припаѓа.

Živio sam na kraju grada

kao ulična lampa kojoj nitko

ne mijenja žarulju.

Paučina je držala zidove zajedno,

znoj naše spojene dlanove.

U preobrazbama nevješto sazidanog kamenja

skrivao sam plišanog medvjedića

spašavajući ga od sna.

Danonoćno sam oživljavao prag

vraćajući se kao pčela što

uvijek se vraća na prethodni cvijet.

Vladao je mir kad sam napustio dom:

zagrizena jabuka nije potamnjela,

na pismu je bila marka sa starom napuštenom kućom.

Od rođenja se prema tihim prostorima krećem

i poda mnom praznine se lijepe

kao snijeg što ne zna da li zemlji

ili zraku pripada.