Miłosz, Czesław: Remény (Nadzieja Magyar nyelven)

Nadzieja bywa, jeżeli ktoś wierzy, 
że ziemia nie jest snem, lecz żywym ciałem, 
I że wzrok, dotyk ani słuch nie kłamie. 
A wszystkie rzeczy, które tutaj znałem, 
Są niby ogród, kiedy stoisz w bramie. 

Wejść tam nie można. Ale jest na pewno. 
Gdybyśmy lepiej i mądrzej patrzyli, 
Jeszcze kwiat nowy i gwiazdę niejedną 
W ogrodzie świata byśmy zobaczyli. 

Niektórzy mówią, że nas oko łudzi 
I że nic nie ma, tylko się wydaje, 
Ale ci właśnie nie mają nadziei. 
Myślą, że kiedy człowiek się odwróci, 
Cały świat za nim zaraz być przestaje, 
Jakby porwały go ręce złodziei.

Reménye annak van, aki hisz benne: 
Nem álom a föld, hanem eleven test, 
S nem csal a hallás, a tapintás, látás. 
És minden dolog, mit a földön ismersz, 
Olyan, mint egy kert, ha a kapunál állsz. 

Belépni tilos. De hogy van ilyen kert, 
Biztos. Ha jobban s okosabban néznénk, 
Új virágot és csillagot nem egyet 
Megláthatnánk a világ kertjében még. 

Ámít a szemünk, egyesek azt mondják, 
Hogy nincsen semmi, csupán mi képzeljük, 
De épp annak, ki így szól, nincs reménye. 
Ha elfordul az ember, azt gondolják, 
Háta mögött a világ máris megszűnt,

Mintha tolvajok hordták volna széjjel.