Ez az oldal sütiket használ

A portál felületén sütiket (cookies) használ, vagyis a rendszer adatokat tárol az Ön böngészőjében. A sütik személyek azonosítására nem alkalmasak, szolgáltatásaink biztosításához szükségesek. Az oldal használatával Ön beleegyezik a sütik használatába.

Brodszkij, Joszif Alekszandrovics: An Urania (К Урании Német nyelven)

Brodszkij, Joszif Alekszandrovics portréja

К Урании (Orosz)

И. К.

У всего есть пределы; в том числе, у печали.
Взгляд застревает в окне, точно лист – в ограде.
Можно налить воды. Позвенеть ключами.
Одиночество есть человек в квадрате.
Так дромадер нюхает, моршась, рельсы.
Пустота раздвигается, как порьтера.
Да и что вообще есть пространство, если
не отсутствие в каждой точке тела?
Оттого-то Урания старше Клио.
Днем, и при свете слепых коптилок,
видишь: она ничего не скрыла
и глядя на глобус, глядишь в затылок.
Вон они, те леса, где полно черники,
реки, где ловят рукой белугу,
либо – город, в чьей телефонной книге
ты уже не числишься. Дальше, к югу,
то есть, к юго-востоку, коричневеют горы,
бродят в осоке лошади-пржевали;
лица желтеют. А дальше – плывут линкоры,
и простор голубеет, как белье с кружевами.

1981



FeltöltőP. T.
Az idézet forrásahttp://home.arcor.de/berick

An Urania (Német)

I. K.

Alles hat Grenzen; die Traurigkeit nimmt sich nicht aus.
Der Blick bleibt stecken im Fenster, wie ein Blatt im Maschendraht.
Klirren mag der Schlüsselbund, das Wasser laufen;
die Einsamkeit bleibt ein Mensch im Quadrat.
So schnuppert ein Dromedar, prüfend, an Schienen.
Die Leere öffnet sich wie die Portiere.
Was ist denn Raum, wenn nicht diese
Abwesenheit an jedem Punkte des Körpers?
Urania ist darum auch älter als Klio.
Am Tage, wie auch beim Schein des Petroleumlämpchens,
siehst du, dass sie nichts im Verborgenen ließ,
und der Blick auf den Globus fällt in deinen Schädel.
Dort sind von Heidelbeern wimmelnde Wälder,
wo sie den Stör mit der Hand fangen: Flüsse,
oder – die Stadt, wo der gelbe Wälzer
dich schon nicht mehr aufführt. Weiter – im Süden,
genauer: Südosten, werden die Berge so braun wie der Zimt,
durch Riedgras schaukeln Pferde die drückende Last:
die Gesichter werden gelber. Weiter noch: ein Linienschiff schwimmt,
die Weite wird bläulich, wie Wäsche mit Spitzenbesatz.

1981



FeltöltőP. T.
Az idézet forrásahttp://home.arcor.de/berick

minimap