Ez az oldal sütiket használ

A portál felületén sütiket (cookies) használ, vagyis a rendszer adatokat tárol az Ön böngészőjében. A sütik személyek azonosítására nem alkalmasak, szolgáltatásaink biztosításához szükségesek. Az oldal használatával Ön beleegyezik a sütik használatába.

Janík, Pavol: Molto adagio (Molto adagio Macedon nyelven)

Janík, Pavol portréja
Lekoski, Stojan portréja

Vissza a fordító lapjára

Molto adagio (Szlovák)

Starí ľudia sa sťahujú.
Pomaly a nemotorne,
nie z vlastnej vôle
a bez cudzej pomoci.
Ťažkopádne sťahujú svoj staromódny nábytok,
predpotopné názory
a neodbytné bolesti v kĺboch.

Trasľavými údmi
márne hľadajú vypínače
na neznámych stenách
nového príbytku.
Nevládzu zažať svetlo
v šere samoty a nevedomia.

Zbytočne vyslovujú všetky slová,
na ktoré si ešte s ťažkosťami spomenú.
Už im nič nehovoria
ich vlastné slová.
Nerozumejú im.
Zabudli, na čo slúžili.
Nič im nepripomínajú.

Im. Cteným a váženým osobám,
ktorým patrí úcta a vďaka.

Starí ľudia sa sťahujú.
Zdĺhavo a neobratne,
neúmyselne
a celkom sami.
Ťarbavo sťahujú svoj starodávny nábytok,
prežité názory
a dotieravé bolesti v kĺboch.

Vytrvalo a nepríjemne
sa nás dotýkajú
rozochvenými končatinami.
Tiesnivo nám siahajú na hrdlo.

Starí ľudia sa sťahujú
do nás.
Po troške a nešikovne,
chtiac-nechtiac
a vlastnými silami.
Namáhavo sťahujeme svoj zastaraný nábytok,
opotrebované názory
a boľavé kĺby.
A ostatné veci,
ktoré už doslúžili.

Nenápadne a neodvratne
sa stávame ctenými a váženými osobami,
ktorým patrí úcta a vďaka.

Húževnato a skľučujúco
pokračujeme v trvaní dejov,
plynule sa posúvame v následnosti príbehov,
samozrejme ako hodinové ručičky.

Hlavou smerujeme
kolmo dolu,
prichystaní odbiť presný čas.

A nad nami
nechápavo zíva
modrá obloha,
na ktorej vietor preskupuje jagavé zrkadlá pamäti.



FeltöltőRépás Norbert
KiadóSlovenský spisovateľ, Bratislava / Edícia Nová poézia
Az idézet forrásaDo videnia v množnom čísle, ISBN 80-85543-00-1
Könyvoldal (tól–ig)40-42
Megjelenés ideje

Molto adagio (Macedon)

Старите луѓе се преселуваат.
Пополека и несмасно,
не по своја желба
и без помош од други.
Со тешкотија го пресуваат својот старомоден мебел,
предпотопните погледи
и неизбежните болки во крстот.

Со треперливи раце
попусто ги бараат прекинувачите
на непознатите ѕидови
од новото живеалиште.
Не можат да ја запалат светилката
во сивилото на осамата и непознатото.

Попусто ги изговараат сите зборови,
на кои со мака си припомнуваат.
Веќе ништо не им кажуваат
и сопствените зборови.
Не ги разбираат.
Заборавиле за што им служеле.
На ништо не ги потсетуваат.

Ним. Уважавани и почитувани лица,
што заслужуваат почит и благодарност.

Старите луѓе се преселуваат.
Тешко и несмасно,
произволно
и сосем сами.
Несмасно го премесуваат својот стар мебел,
надживеани погледи
со здодевна болки во коските.

Упорно и непријатно
тоа се однесува и на нас
и нашите треперливи нозе.
Здодевна не притискаат на грлото.

Старите луѓе се преселуваат
во нас.
Лека-полека и невешто,
сакал-нејќел
и со сопствени сили.
Напорно го преселуваме својот стар мебел,
употребените погледи на живот
и болните коски.
И другите веќе
ислужени предмети.

Незабележливо и неизбежнно
стануваме почитувани и ценети личности,
што заслужуваат секаква благодарност и почит.

Упорно и мачно
продолжуваме во развојот на настаните,
упорно одиме по текот на настаните,
видливо като стрелките на часовникот.

Со наведнати глави
право надолу,
готови да покажеме точно време.

А над нас
неразбирливо се проѕева
синото небо,
на кое ветрот ги прередува блескавите огледала на умот.



FeltöltőRépás Norbert
Kiadó„Григор Прличев“, Скопје
Az idézet forrásaПоправката на Титаник, ISBN 9989-661-48-0
Könyvoldal (tól–ig)43-45
Megjelenés ideje

Kapcsolódó videók


minimap