Podrimja, Ali: Parisi, Vendlindja

Do të hyjmë në Paris

gurin tonë aty do ta ngulim,

nuk do të na presë Teuta, Genti,

nuk do të na presë hordhi e egër romake,

nuk do të na presë njeri i gjallë.

Në Paris do të hyjmë;

ëndërrat do t'i varim në krahë të lejlekëve

te një krua do t'i lajmë sytë, duart lythore,

do t'i lëmë netët ballkanike pas shpine

vallet, këngët, baladat, përrallat,

vetëm fyellin do ta marrim

t'i biem kur të na rrokë malli,

kur humbim në grumbullin e klosharëve,

të hijeve,

të minjve,

deri vonë rrugëve të Parisit në metro marramenthi:

do t'i marrim erë ftoit të vendlindjes

për kohët pis do të flasim me gishta,

nuk do të shkelim asnjë mizë,

nuk do të trembim asnjë zog,

nuk do të derdhim zjarr, vrer,

mbi kokë të njeriut,

Evropës së përgjumur s'do t'i përulemi

as perëndive të krisura.

Ma jep besën, Lum Lumi,

se nuk do të harrojmë vendlindjen.

We'll go to Paris

There we shall lay our stone

Teuta, Genti will not be expecting us

The savage Roman hordes will not be expecting us

No one will be expecting us

To Paris we shall go

We shall hang our dreams on stork wings

At a fountain we shall wash our eyes, our wart-covered hands

We shall leave the Balkan nights behind us

the dances, the songs, the ballads, the tales

The flute alone we shall take with us

To play whenever we are homesick

when we get lost in the crowds of drunks

in the shadows

amongst the rats

Late at night in the streets of Paris in the frantic metro

We shall smell the fragrance of the quince from our native land

With our fingers we will talk of vile times

We shall not step on any ants

We shall not frighten any birds

We shall vent neither hellfire nor spleen

upon the head of man

We shall not bow to a torpid Europe

nor to any deranged gods

Promise me Lum Lumi

That we will not forget our native land