Das Hohelied (German)
Des Weibes Leib ist ein Gedicht, Das Gott der Herr geschrieben Ins große Stammbuch der Natur, Als ihn der Geist getrieben. Ja, günstig war die Stunde ihm, Der Gott war hochbegeistert; Er hat den spröden, rebellischen Stoff Ganz künstlerisch bemeistert. Fürwahr, der Leib des Weibes ist Das Hohelied der Lieder; Gar wunderbare Strophen sind Die schlanken, weißen Glieder. O welche göttliche Idee Ist dieser Hals, der blanke, Worauf sich wiegt der kleine Kopf, Der lockige Hauptgedanke! Der Brüstchen Rosenknospen sind Epigrammatisch gefeilet; Unsäglich entzückend ist die Zäsur, Die streng den Busen teilet. Den plastischen Schöpfer offenbart Der Hüften Parallele; Der Zwischensatz mit dem Feigenblatt Ist auch eine schöne Stelle. Das ist kein abstraktes Begriffspoem! Das Lied hat Fleisch und Rippen, Hat Hand und Fuß; es lacht und küßt Mit schöngereimten Lippen. Hier atmet wahre Poesie! Anmut in jeder Wendung! Und auf der Stirne trägt das Lied Den Stempel der Vollendung. Lobsingen will ich dir, o Herr, Und dich im Staub anbeten! Wir sind nur Stümper gegen dich, Den himmlischen Poeten. Versenken will ich mich, o Herr, In deines Liedes Prächten; Ich widme seinem Studium Den Tag mitsamt den Nächten. Ja, Tag und Nacht studier ich dran, Will keine Zeit verlieren; Die Beine werden mir so dünn – Das kommt vom vielen Studieren. Uploaded by | Efraim Israel |
Source of the quotation | http://gedichte.woxikon.de/erotische-gedichte/262 |
|
Az Énekek Éneke: a Nő (Hungarian)
A nőnek teste költemény, Szerzője a Teremtő: A Természet Könyvébe írt, A Szellem volt a Nemtő. Igen, ihletett óra volt, Föllelkesült az Isten: Egy nagy Művész lett úrrá itt Az anyagon, a resten. Az Énekek Éneke az, Mi testet ölt a nőben, A tagjaiban versszakok Ívelnek áttünően. Minő isteni gondolat A síma nyak, és föntről A fő dolog: a női fej, A fő Eszme, a göndör! A két bimbó, két dombtetőn: Két tömör epigramma, Egy völgy választja őket el Bájban s vágyban foganva. Ihletett, nagy Szobrászra vall A csípők párhuzamja, Köztük a fügefalevél Szépségeknek az anyja! Ez nem verses fogalomtanmese, Ez hús- és vérpoéma! Kéz! Láb! Az ajk szór rímeket, S éppen akkor, ha néma. A Költészet lélegzik itt! A Mondatai élnek! S e Vers homlokán ott ragyog Pecsétje a Tökélynek! Dícséreted zengem, Uram, Porban imádlak én ma! Mi mind dilettánsok vagyunk, Csak Te vagy a Poéta. Kívülről és betéve én Bemagolom e nagy Dalt, Annak fogom szentelni csak Az éjjelt meg a nappalt. Tanulmányozni azt fogom Magamat beleásva, Gebedjen bár testem bele A túl sok tanulásba.
|