This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Freiligrath, Ferdinand: Ungarn

Portre of Freiligrath, Ferdinand

Ungarn (German)

(Silvester 1848.)

 

Nun flackert durch die Heide

Der Lagerfeuer Brand;

Nun blitzt die krumme Schneide

In des Magyaren Hand;

Nun läßt er seine Herde,

Nun schwingt er sich zu Pferde,

Nun lehnt er am Verhau;

Und vor dem Eisensporn'gen

Aufrauscht das Lied der zorn'gen

Donau, der Heidefrau.

 

Sie jaucht in ihren Borden,

Sie schwillt vor Stolz und Wut:

»Glück auf, ihr braunen Horden,

Du heißes Ungarblut!

Ihr Hirten und ihr Jäger,

Ihr wilden Zimbalschläger,

Ihr Geiger unverzagt!

Ihr, die ihr als die letzten

Zur Schlacht mit dem zerfetzten

Panier der Freiheit jagt!

 

»Verraten allenthalben,

Verraten und schimpfiert,

Habt ihr es auf die Falben

Und Rappen euch salviert!

Vom Roß emporgehalten,

Bluteis in seinen Falten,

So trägt es der Magyar;

So läßt er breit es fliegen,

So läßt er es mit Siegen

Einweih'n das neue Jahr!

 

»Seht her doch, ihr nach Westen!

Ein Volk noch in der Welt,

Was trotzig mit der festen

Stahlhand am Aufruhr hält!

Im fernen, wüsten Osten,

Der Freiheit Außenposten,

Die schlagen jetzt die Schlacht,

Die, heiß zurück sich wälzend,

Jedwede Fessel schmelzend,

Auch euch zu Freien macht!

 

»Hört ihr der Hörner Gellen,

Hört ihr der Rosse Trab,

Seht ihr die blut'gen Wellen? –

Das ist der Kampf bei Raab!

Vorwärts ihr zottigen Reiter!

Vorwärts Kossuth, mein Streiter!« –

So klingt der Donau Schrei;

So wälzt sie sich mit Grollen

Hinab durch ihre Schollen

Zur schläfrigen Türkei.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://gedichte.xbib.de/Freiligrath

Magyarország (Hungarian)

(1948. Szilveszter)

 

Most a pusztai éjben

tábortűz lángja kél,

most a magyar kezében

villog a szablyaél;

most elárvul a nyája,

most felpattan lovára,

most gáthoz dől oda,

s a felsarkantyuzottnak

a zúgó Duna mond dalt,

a puszta asszonya.

 

Ujjongva mossa partját,

haragos és kevély:

„Fel, csapatok, ti barnák,

te forró szittyavér!

Ti pásztorok, vadászok,

ti hegedűs nomádok,

ti hős cimbalmosok!

Kik harcra, mint utolsók,

emelitek a foszlott

szabadság-lobogót!

 

Mit szidtak s gyáva módon

eladtak mindenek,

feketéken, fakókon

mentettétek ti meg!

A lóról a magasba,

vér jegével kirakva,

így tartja a magyar;

így bontja ki a szélnek,

s ünnepli az ujévet

diadalaival!

 

Nézd, sok nyugati nemzet,

akad egy földi nép,

mely forradalma mellett

vaskézzel tart ki még!

A Kelet puszta táján,

a szabadság határán,

folyik az ütközet,

mely néked is, mig izzva

csap, láncot oldva, vissza,

szabadulást jelent!

 

Hallod a harsonákat,

mint döng a lópata,

látod, a vér hogy árad?

Ez a győri csata!

Gubancos had, előre,

s Kossuth, védelmezőm, te!"

a Duna így kiált;

így hömpölygeti sodrát

az álmos Törökország

irányában tovább.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://irc.sunchat.hu/vers/

minimap