Heym, Georg: Gruft
Gruft (German)Die in der großen Gruft des Todes ruhen, Wie schlafen sie so stumm im hohlen Sarg. Des Todes Auge schaut auf stumme Truhen Aus schwarzem Marmorhaupte hohl und karg.
Sein dunkler Mantel starrt von Staub und Spinnen. Vor alters schlössen sie der Toten Gruft. Vergessen wohnen sie. Die Jahre rinnen Ein unbewegter Strom in dumpfer Luft.
Nach Weihrauch duftet es und morschen Kränzen, Von trocknen Salben ist die Luft beschwert. Und in geborstnen Särgen schwimmt das Glänzen Der Totenkleider, dran Verwesung zehrt.
Aus einer Fuge hängt die schmale Hand Von einem Kind, wie Wachs so weiß und kalt, Die, balsamiert, sich um das Sammetband Der schon in Staub zerfallnen Blumen krallt.
Durch kleine Fenster hoch im Dunkel oben Verirrt sich gelb des Winterabends Schein. Sein schmales Band, mit blassem Staub verwoben, Ruht auf der Sarkophage grauem Stein.
Der Wind zerschlägt ein Fenster. Aus den Händen Nimmt er der Toten dürre Kränze fort Und treibt sie vor sich hin an hohen Wänden In ewigen Schatten weit und dunklen Ort.
|
Kripta (Hungarian)Kiket a halál kriptájába vittek, Koporsójukban némán alszanak. A halál sötét márványfőbe süppedt Szemeivel a ládákra tapad.
Köpenye portól, piszoktól kemény lett. Bezárták ide rég a holtakat. Elfelejtették. Suhannak az évek, A légben moccanatlan vonulat.
Korhadt koszorúk s tömjén illatával, Száraz balzsammal telt a levegő. Halottasingek fényessége szárnyal Deszkák közt, miket elnyűtt az idő.
Vékony gyerekkéz csüng egy résen át, Akár a viasz, fehér és hideg. Balzsamosan a szétporlott virág Kis bársonykötését szorítja meg.
Fönn a sötétben, rácsos kis lyukakra Téli estből hull a sárga fény. Keskeny szalagja, porral átitatva Nyugszik a szarkofág kőfedelén.
Szél veri be az ablakot. A holtak Mellől koszorúkat maga elé Ránt, falak mentén pörögnek, forognak, Örökárnyas, távoli hely felé.
|