This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Kästner, Erich: Lob des Einschlafens

Portre of Kästner, Erich

Lob des Einschlafens (German)

Man gähnt vergnügt und löscht die Lampen aus.

Nur auf der Straße ist noch etwas Licht.

Man legt sich nieder. Doch man schläft noch nicht.

Der Herr von nebenan kommt erst nach Haus.

Man hört, wie er mit der Dame spricht.

 

Nun klappt man seine Augendeckel zu,

und vor den Augen tanzen tausend Ringe.

Man denkt noch rasch an Geld und solche Dinge.

Im Nebenzimmer knarrt ein kleiner Schuh.

Wenn doch die Dame in Pantoffeln ginge!

 

Man legt den Kopf auf lauter kühle Kissen

Und lächelt in den dunklen Raum hinein.

Wie schön das ist: Am Abend müde sein

Und schlafen dürfen und von gar nichts wissen!

Und alle Sorgen sind Zwerg klein.

 

Der Herr von nebenan ist froh und munter.

Es klingt, als ob er ohne Anlass lacht.

Man hebt die Lider schwer und senkt die sacht

Und schließt die Augen – und die Welt geht unter!

Dann sagt man sich persönlich Gute Nacht.

 

Wenn bloß der Schwarze dieses Mal nicht käme!

Er steigt ins Bett und macht sich darin breit

Und geht erst wieder, wenn man furchtbar schreit.

Man wünscht sich Träume, aber angenehme,

und für Gespenster hat man keine Zeit.

 

Man war einmal ein Kind, ist das auch wahr?

Und sagte mühelos: „Mein Herz ist rein.“

Das würde heute nicht mehr möglich sein.

Es geht auch so, auf eigene Gefahr ...

Man zählt bis dreiundsiebzig. Und schläft ein.



Uploaded byBenő Eszter
Source of the quotationhttp://www.schlaf.de

Az elalvás dicsérete (Hungarian)

Jót ásítunk, elkattintjuk a villanyt.

Szobánkba utcafény árad, fakó.

Fekszünk. Nem alszunk még. A nap elillant.

Imént jött meg mellettünk a lakó.

Nővel beszél, minden szó hallható.

 

Most hirtelenül hunyjuk a szemünk le,

előtte száz kör táncol el lazán.

Holnap mi vár ránk, pénz nélkül leszünk-e?

Túl nő-cipő kopog, az jár eszünkbe,

papucsot is vehetne már, az ám.

 

Fejünk pihen a hűs párnákra esve,

belemosolygunk a sötétbe mi.

Mily szép is az: aki elfárad este,

alhat, semmit se tud, az életet se!

Aprócska törpék lesznek gondjai.

 

Szomszédom, a lakó jókedvű, vidám.

Kacag, de mintha fűtené magát.

Nehéz szemünk nyílik s aludni kíván —

halj meg, világ! — lehunyjuk újra simán.

Sajátmagunknak mondjuk: „Jó'jszakát!"

 

Csak a sötét ne jönne, az az álnok!

Az ágyba lép és terjed, egyre nő,

akkor tűn el, ha nyögve fölkiáltok.

Mily jók is a kedves-nyugalmas álmok,

kísértetekre mostan nincs idő.

 

Mind gyermekek voltunk — igaz-e? — hajdan

s buzgón rebegtük: „Szívem, hinni kell,"

Ma nem törődhetünk ilyesmivel.

Az ember egymagában áll, ha baj van...

Száznyolcig olvas. És úgy alszik el.



Uploaded byBenő Eszter
Source of the quotationhttp://urszu2.blogspot.ro

minimap