This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Lehmann, Wilhelm: Németország 1947 (Deutsche Zeit 1947 in Hungarian)

Portre of Lehmann, Wilhelm

Deutsche Zeit 1947 (German)

Blechdose rostet, Baumstumpf schreit.

Der Wind greint. Jammert ihn die Zeit?

Spitz das Gesicht, der Magen leer,

Den Krähen selbst kein Abfall mehr.

 

Verlangt nach Lust der dürre Leib,

Für Brot verkauft sich Mann und Weib.

Ich lache nicht, ich weine nicht,

Zu Ende geht das Weltgedicht.

 

Da seine Strophe sich verlor,

Die letzte, dem ertaubten Ohr,

Hat sich die Erde aufgemacht,

Aus Winterohnmacht spät erwacht.

 

Zwar schlug das Beil die Hügel kahl,

Versuch, versuch es noch einmal.

Sie mischt und siebt mit weiser Hand:

In Wangenglut entbrennt der Hang,

Zu Anemone wird der Sand.

 

Sie eilen, grämlichen Gesichts.

Es blüht vorbei. Es ist ein Nichts.

Mißglückter Zauber? Er gelang.

Ich bin genährt. Ich hör Gesang.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://www.youtube.com

Németország 1947 (Hungarian)

Rozsdás doboz, fák rönkjei.

Sír a szél. A kor nyögeti?

Hegyes az arc, a has üres,

varju morzsát hiába les.

 

Kenyérért, mert úgy hajt a vágy,

férfi s nő eladja magát.

Nem sírok, nem is nevetek,

a nagy versnek im vége lett.

 

Utolsó strófáját a fül

nem hallhatta, megsiketült,

de erőt vett a föld magán

téli ájulás után.

 

A domb a fejszéktől kopár,

próbáld meg, kezdd el újra bár.

Bölcs kézzel szűr, kever-kavar,

piros a hegy, gyúl az avar,

a homok fénylő lesz hamar.

 

Gyűrt arccal fut, sietve mind

Elvirágzik. És semmi sincs.

Botor varázs? Ám vége lett.

Ettem. Hallom az éneket.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationS. I.

minimap