This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Lenau, Nikolaus: Az Albigensek záróéneke (Schlußgesang (Die Albigenser) in Hungarian)

Portre of Lenau, Nikolaus
Portre of Tóth Árpád

Back to the translator

Schlußgesang (Die Albigenser) (German)

Wofür sie mutig alle Waffen schwangen
Und singend in die Todesfeuer sprangen,
Was war es? trotzte hier ein klarer Blick
Ins Herz der Freiheit jedem Mißgeschick?
War's Liebe für die heilige, erkannte,
Die heißer als die Scheiterhaufen brannte?
War's von der Freiheit nur ein dunkles Ahnen,
Dem sie gefolgt auf allen Schreckensbahnen?
Mehr nicht! – doch soll die Edlen darum eben
Bewunderung und Wehmut überleben.
O ernste Lieb zur Freiheit, schönes Werben,
Wenn ihre Spur genügt, dafür zu sterben! –

Und dringt die Frage weiter in mein Lied,
Warum es nicht so wilden Graus vermied,
Warum es ruft nach jenes Greuels Schatten,
Den die Geschichte froh war zu bestatten?
Wozu begrabnes Leid lebendig singen
Und gegen Tote Haß dem Herzen bringen?
Hat unsre Zeit nicht Leids genug für Klagen?
Hat Haß nicht manchen, der da lebt, zu schlagen?

Doch weile auf der Vorwelt unser Blick,
Die Vorwelt soll uns tief im Herzen wühlen,
Daß wir uns recht mit ihr zusammenfühlen
In ein Geschlecht, ein Leben, ein Geschick.

Der Wandrer gibt dem Freund, der nach ihm schreitet,
Wo sich der Scheideweg im Walde spreitet,
Den Weg, den er gewandelt, treulich kund,
Er streut ihm grüne Reiser auf den Grund;
So ließen uns die alten Kämpfer Zeichen:
Die Trümmer ihres Glücks und ihre Leichen.

Geteiltes Los mit längstentschwundnen Streitern
Wird für die Nachwelt unsre Brust erweitern,
Daß wir im Unglück uns prophetisch freuen
Und Kampf und Schmerz, sieglosen Tod nicht scheuen.
So wird dereinst in viel beglücktern Tagen
Die Nachwelt auch nach unserm Leide fragen.

Woher der düstre Unmut unsrer Zeit,
Der Groll, die Eile, die Zerrissenheit? –
Das Sterben in der Dämmerung ist schuld
An dieser freudenarmen Ungeduld;
Herb ists, das langersehnte Licht nicht schauen,
Zu Grabe gehn in seinem Morgengrauen.
Und müssen wir vor Tag zu Asche sinken,
Mit heißen Wünschen, unvergoltnen Qualen,
So wird doch in der Freiheit goldnen Strahlen
Erinnerung an uns als Träne blinken.

Nicht meint das Lied auf Tote abzulenken
Den Haß von solchen, die uns heute kränken;
Doch vor den schwächern, spätgezeugten Kindern
Des Nachtgeists wird die scheue Furcht sich mindern,
Wenn ihr die Schrumpfgestalten der Despoten
Vergleicht mit Innozenz, dem großen Toten,
Der doch der Menschheit Herz nicht still gezwungen
Und den Gedanken nicht hinabgerungen.

Das Licht vom Himmel läßt sich nicht versprengen,
Noch läßt der Sonnenaufgang sich verhängen
Mit Purpurmänteln oder dunklen Kutten;
Den Albigensern folgen die Hussiten
Und zahlen blutig heim, was jene litten;
Nach Huß und Ziska kommen Luther, Hutten,
Die dreißig Jahre, die Cevennenstreiter,
Die Stürmer der Bastille, und so weiter.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://www.zeno.org

Az Albigensek záróéneke (Hungarian)

Amért küzdöttek, hősin kardra kelve,
amért máglyára mentek énekelve,
mi volt az? Tán fényes, látó szemük
bevillant, bár balsors tört ellenük,
a szent Szabadság fölismert szívébe,
s imádták, máglyáknál is hőbben égve?
Vagy bennük csak halk sejtelme borongott,
míg kínok közt járták a bús porondot,
s nem több? – ám hősi emléküket éppen
ezért kell fénybe s gyászba szőni szépen:
Ó, lehet-e a dús, szabad vágy talmi,
ha, ki csak sejti is, kész érte halni?

S tán új kérdés faggatja bús dalom:
miért kél benne oly sok borzalom,
miért, hogy hantot tűnt iszony felett tár,
mit a Történet boldogan feled már?
Elföldelt kínt miért új létre hívni,
halottak ellen gyűlölködve vívni?
Hát nincs elég friss kínja a jelennek?
s nem jár gyűlölség élő becstelennek?

Ám mégis, múltba hadd nézzen a szem,
a tűnt idő szívünk hadd szántsa mélyre,
a bús jelen így egybeforrva véle
egy sors, egy élet, egy vérség leszen.

A vándor azt, hogy hol kövesse híve,
ha szétágaz ösvénye vadon íve,
úgy jelzi meg, hogy a bejárt utat
zöld ággal hintve, jó irányt mutat.
Így vár, a tűnt küzdők útjára hullva
törött boldogság és sok drága hulla.

Régmult harcos sorsokkal egybenőve
táguljon szívünk büszkén a jövőbe,
hogy prófétás kedv vidám heve gyújtson,
bár vesztes harc borús halála sújtson:
mert jő a perc és boldogabb napokban
felénk is hű utódok szíve dobban.

A mi korunk miért oly vad, komor?
loholva, tépve, daccal, mire forr?
Meghalni, míg árny ül a látkörön:
ezért nincs bennünk türelem s öröm,
ez fáj: mohón a régvárt fényre vágyva
ólmos hajnalban dőlni síri ágyba.
De bár a nap késik, s mi porba omlunk,
izzó vágyakkal, bosszútlan sebekkel,
lesz még aranyszabadság, drága reggel,
s tüzén könnycsepp ragyog majd: szólni rólunk.

Ne véljétek hát, hogy juházni hárul
dalom haragja holtakról, a márul,
sőt hirdetem: gyönge, késő szülöttek,
az éji rémtől balga, aki retteg!
Nézzétek a sok dib-dáb mai cenket,
nem érik föl a nagy, holt Innocentet,
holott szavára sem szűnt meg dobogni
az emberszív s a Gondolat lobognil

A fényt az égről nem lehet lemarni,
napot sötét csuhákkal eltakarni,
vagy bíborköntösökkel – fény lesz itten!
Albigensek nyomát husziták járják,
vérrel fizetni meg a könnyek árját,
s Husz, Zsizska tűntén jönnek Luther, Hutten,
a Harminc Év, a Cevennek dicsői,
a Bastille rombolói és a többi.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://irc.sunchat.hu/vers/

minimap