This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Scheffel, Joseph Viktor von: A teutoburgi csata (Die Teutoburger Schlacht in Hungarian)

Portre of Scheffel, Joseph Viktor von

Die Teutoburger Schlacht (German)

Als die Römer frech geworden,

Zogen sie nach Deutschlands Norden,

Vorne beim Trompetenschall

Ritt der Generalfeldmarschall,

Herr Quinctilius Varus.

 

Doch im Teutoburger Walde

Huh, wie pfiff der Wind so kalte;

Raben flogen durch die Luft

Und es war ein Moderduft

Wie von Blut und Leichen.

 

Plötzlich aus des Waldes Duster

Brachen krampfhaft die Cherusker;

Mit Gott für Fürst und Vaterland

Stürmten sie von Wut entbrannt

Gegen die Legionen.

 

Weh! das ward ein großes Morden.

Sie erschlugen die Kohorten;

Nur die römische Reiterei

Rettete sich noch ins Frei',

Denn sie war zu Pferde.

 

O Quinctili, armer Feldherr!

Dachtest du, daß so die Welt wär'?

Er geriet in einen Sumpf,

Verlor zwei Stiefel und einen Strumpf

Und blieb elend stecken.

 

Da sprach er voll Ärgernussen

Zum Centurio Titiussen:

»Kamerade, zeuch dein Schwert hervor

Und von hinten mich durchbohr',

Da doch alles futsch ist.«

 

In dem armen römischen Heere

Diente auch als Volontäre

Scävola, ein Rechtskandidat,

Den man schnöd gefangen hat,

Wie die andern alle.

 

Diesem ist es schlimm ergangen;

Eh' daß man ihn aufgehangen

Stach man ihn durch Zung' und Herz,

Nagelte ihn hinterwärts

Auf sein Corpus Juris.

 

Als die Waldschlacht war zu Ende,

Rieb Fürst Hermann sich die Hände,

Und um seinen Sieg zu weihn,

Lud er die Cherusker ein

Zu 'nem großen Frühstück.

 

Nur in Rom war man nicht heiter,

Sondern kaufte Trauerkleider.

G'rade als beim Mittagmahl

Augustus saß im Kaisersaal,

Kam die Trauerbotschaft.

 

Erst blieb ihm vor jähem Schrecken

Ein Stück Pfau im Halse stecken,

Dann geriet er außer sich

Und schrie: »Varus, Fluch auf dich!

Redde Legiones!«

 

Sein deutscher Sklave, Schmidt geheißen,

Dacht': »Ihn soll das Mäusle beißen,

Wenn er sie je wieder kriegt,

Denn wer einmal tot da liegt,

Wird nicht mehr lebendig.«

 

Und zu Ehren der Geschichten

Tat ein Denkmal man errichten,

Deutschlands Kraft und Einigkeit

Verkündet es jetzt weit und breit:

»Mögen sie nur kommen!«



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://www.zeno.org/Literatur/M/Scheffel

A teutoburgi csata (Hungarian)

Róma, hogy vérszemet kapott,

északnémet földre csapott,

kürt szólt az élen, hol a

tábornagy úr lovagola,

Quinctilius Varus.

 

De a teutoburgi erdőn

reszkettek, széltől didergőn;

hollók szelték a leget,

rothadásszag lebegett,

vérszag hullabűzzel.

 

Az erdőből, hol köd úszott,

most kitörtek a cheruszkok.

Istent, hazát s fejedelmet

védelmezve, nekimentek

ott a légióknak.

 

Jaj, tömérdek vér kiomlott!

Elpusztultak a cohorsok;

csupán a lovas katonák

futottak a síkon át,

mert nyeregben ültek.

 

Quinctilius, szegény vezér!

Gondoltad, hogy a vég elér?

A mocsárba beragadt,

pár csizma s fél harisnya ott maradt,

míg bújt nyomorultul.

 

A bútól majd összeroskadt,

s szólt Titius századosnak:

„Ó, bajtárs, húzd elő a fringiád,

s döfj hátulról véle át,

ha már veszve minden.”

 

A szegény római sereg

tagjaként önkénteskedett

Scaevola, a joggyakornok,

őt is, mint a többi foglyot,

elfogták galádul.

 

Pórul járt szegény fölöttébb,

mert mielőtt felkötötték,

átszúrták nyelvét, szívét,

s ülepéhez szegezék

Corpus Juriszát is.

 

Kezét dörzsölte győztesen

immár Hermann fejedelem,

s ünnepelni a kivítt

diadalt, früstökre hírt

valahány cheruszkot.

 

De Rómában nem mulattak,

hanem gyászruhát szabattak.

Alig kezdett még az éhes

Augustus a délebédhez,

máris jött a gyászhír.

 

Előbb némán, rémülten ült,

torkán akadt a pávasült,

majd tombolt s kiáltozott:

,,Ó, Varus, légy átkozott!

Redde legiones!"

 

„Csípje meg a kakas, ha vissza

kapja őket." Gondolta Schmidt, a

német rabszolga. „Mivel

aki egyszer ott hever,

többé föl nem éled."

 

S megtisztelni a múltakat,

Emlékművet állítanak.

Német egység és erő,

Hirdetem ez a nyerő:

„Jöjjenek csak!”



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://irc.sunchat.hu/vers/

minimap