Theobaldy, Jürgen: Vagabunden

Der Gärtner fährt hinaus, ein Lied,
auf seiner Mähmaschine weit hinaus, 
der Morgen singt es, fern die Wolken,

und Wege führen in die Felder;
die Insel ist ein Floß, es treibt
auf flüssigem Gestein und Eisen.

Vorläufig sind wir sicher, also 
sind wir vorläufig, Gärtner, he,
dort draußen? Du am Zaun, ich hier

am Tisch! Dazwischen Pfützen, Korn, 
es keimt. Das Lied, notiere ich,
singt von sich selbst, ich singe mich.

Ο κηπουρός πορεύεται πέρα μακριά, ένα τραγούδι,
με τη θεριστική του μηχανή, μακριά πηγαίνει,
το πρωινό λέει το τραγούδι, τα νέφη πέρα,

οι δρόμοι οδηγούνε στα χωράφια,
σχεδία είναι το νησί, που επιπλέει
σε μια θάλασσα από σίδερο κι από πέτρες.

Είμαστε σίγουρα εφήμεροι, λοιπόν
είμαστε εφήμεροι, ε, κηπουρέ,
εκεί μακριά; Εσύ στο φράχτη, εγώ εδώ

στο τραπέζι! Ανάμεσά μας νερόλακκοι, σιτάρια
φυτρώνουν. Το τραγούδι, το σημειώνω εγώ,
τον εαυτό του τραγουδάει, εγώ τον εαυτό μου τραγουδώ.