This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Werfel, Franz: Hekuba (Hekuba in Hungarian)

Portre of Werfel, Franz

Hekuba (German)

Manchmal geht sie durch die Nacht der Erde,

Sie, das schwerste ärmste Herz der Erde.

Wehet langsam unter Laub und Sternen,

Weht durch Weg und Tür und Atemwandern,

Alte Mutter, elendste der Mütter.

 

So viel Milch war einst in diesen Brüsten,

So viel Söhne gab es zu betreuen.

Weh dahin! — Nun weht sie nachts auf Erden,

Alte Mutter, Kern der Welt, erloschen,

Wie ein kalter Stern sich weiterwälzet.

 

Unter Stern und Laub weht sie auf Erden

Nachts durch tausend ausgelöschte Zimmer,

Wo die Mütter schlafen, junge Weiber,

Weht vorüber an den Gitterbetten,

An dem hellen runden Schlaf der Kinder.

 

Manchmal hält am Haupt sie eines Bettes,

Und sie sieht sich um mit solchem Wehe,

Sie, ein dürftiger Wind, von Schmerz gestaltet,

Daß der Schmerz in ihr Gestalt erst findet,

Und das Licht in toten Lampen aufweint.

 

Und die Frauen steigen aus den Retten,

Wie sie fortweht, nackten schweren Schrittes,

Sitzen lange an dem Schlaf der Kinder,

Schauen langsam in die Zimmertrübe,

Tränen habend unbegrißnen Wehes.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://adirondackreview.homestead.com

Hekuba (Hungarian)

Olykor átleng éjszaka a földön,

nincs több íly tört, szegény szív a földön.

Lomb és csillag alatt lengedez most,

úton, ajtón, lehelleten átleng

öreg anya, mindnél nyomorultabb.

 

Annyi tejtől duzzadt keble hajdan,

annyi fia szorult oltalmára.

Lengj el! – Most csak leng a földön éjjel,

öreg anya, világ magva, mint egy

kihúnyt, hideg csillag, tovagördül.

 

Lomb és csillag alatt leng a földön

elsötétült szobákon keresztül,

ahol anyák, ifjú nők alusznak,

tovaleng a rácsos ágyak mellett,

kerek, tiszta gyermekálmok mentén.

 

Megáll olykor valamelyik ágynál,

s olyan gyötrő fájdalommal néz szét,

kín-formálta, nyomorúságos szél,

hogy a kin csak benne talál formát,

és a fény a holt lámpákban felsír.

 

S midőn elleng, kikelnek a nők mind

csupasz, súlyos léptekkel az ágyból,

gyermekeik álma mellé ülnek,

hosszan nézik a szoba homályát,

érthetetlen bú könnyeit ontják.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://irc.sunchat.hu/vers/

minimap