Karyotakis, Kostas: Πρέβεζα

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμύδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίση μια "ελλειπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"Υπάρχω;" λες, κ' ύστερα "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ισως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

Halál a kuvik, melynek ódon csempét,
sötét falat verdes remegő szárnya,
halál a nő, ki úgy adja szerelmét,
mintha hagymát hámozna óraszámra.

Halál a sok koszos, egyhangú utca
nagy hősöket idéző névtáblákkal,
a liget s a tenger, mely körülzúgja,
s még a napfény is halál a halálban.

Halál a csendőr is, ki nagy titokban
a „hiányos" adagot zsebre rakja,
halál a muskátli az ablakokban,
s a tanító s megszokott napilapja.

Pénzügyőrség. Esküdtszék. Lenn a parkban
vasárnaponként szól a rezesbanda.
Folyószámla nyílt nevemre a bankban:
első betét, summája harminc drachma.

Séta közben a mólón késő éjjel
„Lét ez?" - kérded magad, s a válasz: „Nemlét."
Hajó közeleg. Zászló leng a szélben.
Tán a prefektus úr tart holnap szemlét.

S ha egyszer mégis megtörténik nálunk,
hogy valakit az undor visz a sírba...
temetésén lehajtott fejjel állunk,
s kikacagjuk magunkat sírva-ríva.