Kavafis, Konstantinos: En alter Mann (Ένας Γέρος in German)

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες των άθλιων γηρατειών την καταφρόνια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ’ εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα·
και πως την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα! -
την ψεύτρα που έλεγε· «Aύριο. Έχεις πολύν καιρό.»

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

.... Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.

Im Hinterzimmer eines lauten Kaffeehauses
Sitzt ein alter Mann mit einer Zeitung
Allein am Tisch.

Und in seinem hohen Alter verachteten, denkt er nach,
Wie wenig er die Jahre genossen,
Als or noch stark, beredsam und schön gewesen.

Er weiß, er ist sehr alt geworden,
Das sieht und fühlt er. Doch die Zeit seiner Jugend scheínt
Ihm so nah noch wie gestern. Welch kurzer Weg!

Er sieht, dass er zu leichtgläubig war - was für ein Dummkopf!
Er traute der Vernunft, die ihm vorlog:
"Morgen. Du hast noch viel Zeit."

Er erinnert sich, wie er sich zurückgehalten,
Welche Freuden er geopfert hat. Jede verpasste Gelegenheit
Verhöhnt nun diese unsinnige Vernunft.

…Doch von den vielen Gedanken und Erinnerungen verwirrt,
Wird ihm schwindlig, und, an seinen Tisch gelehnt,
Schläft er ein.