Kavafis, Konstantinos: 27 Iουνίου 1906, 2 μ.μ.

Σαν το ’φεραν οι Xριστιανοί να το κρεμάσουν
το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί,
η μάνα του που στην κρεμάλα εκεί κοντά
σέρνονταν και χτυπιούνταν μες στα χώματα
κάτω απ’ τον μεσημεριανό, τον άγριον ήλιο,
πότε ούρλιαζε, και κραύγαζε σα λύκος, σα θηρίο
και πότε εξαντλημένη η μάρτυσσα μοιρολογούσε
«Δεκαφτά χρόνια μοναχά με τα ’ζησες, παιδί μου».
Κι όταν το ανέβασαν την σκάλα της κρεμάλας
κι επέρασάν το το σκοινί και το ’πνιξαν
το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί,
κ’ ελεεινά κρεμνιούνταν στο κενόν
με τους σπασμούς της μαύρης του αγωνίας
το εφηβικόν ωραία καμωμένο σώμα,
η μάνα η μάρτυσσα κυλιούντανε στα χώματα
και δεν μοιρολογούσε πια για χρόνια τώρα·
«Δεκαφτά μέρες μοναχά», μοιρολογούσε,
«δεκαφτά μέρες μοναχά σε χάρηκα, παιδί μου».

Mikor a keresztények vitték, hogy felakasszák,
a tizenhét éves, ártatlan fiút,
az édesanyja, ott az akasztófa tövében,
vonaglott, vergődött a porban,
a déli, könyörtelen napsütésben,
néha feljajdult, üvöltött, mint a farkas,
hol meg kimerülten siránkozott csak.
„Tizenhét, csupán tizenhét évet éltél, fiam"
és amikor felvezették az emelvény lépcsején,
s nyakába tették a hurkot, és megfojtották
a tizenhét éves, ártatlan fiút,
és tehetetlen csüngött ott az űrben,
szomorú haláltusája végső görcseiben
a gyönyörű, ifjú test,
az anyja, a mártír, kuporogva a porban,
nem az évei miatt siránkozott már
„Tizenhét napot csak" siratta,
„Tizenhét napot, fiam, csak ennyit hagytak élned!"