Vafopoulos, Georgios: A testvérek elégiája 2. (Η ελεγεία των αδελφών (ΙΙ) in Hungarian)

Όταν βγαίνω το βράδυ στο ξάγναντο τούτο,
να προσμείνω τ' αδέρφια μου νάρθουν που φύγαν,
των βημάτων σου ακούω το περπάτημα
στο ρυθμό των δικών σου βημάτων.

Όταν μέσα στη νύχτα τ' αδέρφια μου κράζω,
που το ξέρω πως πια δεν μπορούν να μ' ακούσουν,
στην καρδιά μου η πικρή παρηγόρια μού μένει,
πως τουλάχιστον εσύ να μ' ακούσεις μπορείς.

Είσαι η σκεπή, που στεγάζει το σπίτι.
Είσαι η φωτιά, που πηδάει μες στο τζάκι.
Ο λύχνος, που τρώει το σκοτάδι.

Όμως δίχως τ' αδέρφια μου είναι άδειο το σπίτι.
Είναι άδειο, είναι άδειο το σπίτι, Θεέ μου,
δίχως τ' αδέρφια μου, που έχουνε φύγει,
το ματωμένο κρατώντας μαχαίρι.

Midőn az útra kiállok estelente,
hogy visszavárjam eltávozott testvéreim,
hallom a lépteid neszét
tulajdon lépteimnek ritmusában.

Midőn az éjben testvéreim után kiáltozom,
tudván, hogy ők már nem hallhatják hangomat,
szívem egyetlen keserű vigasza,
hogy legalább Te meghallod szavam.

Te - házat oltalmazó tető.
Te - tűzhelyen fellobbanó láng.
Te - sötétséget felderítő olajmécs.

Testvéreim nélkül azonban, lásd, kihalt a ház.
Üres, üres a házam, Istenem!
Testvéreim nélkül, kik útra keltek
véres késsel kezükben.