Vrettakos, Nikiforos: A mindennapi démonom (Ο καθημερινός δαίμονας in Hungarian)

Ο καθημερινός δαίμονας
Κύριε! Με όργωσες. Μου πέταξες έξω
τα νεύρα, το υνί σου σκοντάφτει στο κόκκαλο.
Πές μου, τι ψάχνεις να βρεις επιτέλους;
Γυρεύεις τους σπόρους που ανθίζουν την ποίηση;
Γυρεύεις τα χρώματα;
 Άδικα!
Με σκότωσες άδικα, Κύριε, και σήμερα!
Χάλασε αν θέλεις έναν πλανήτη σου.
Δεν έκανες τίποτα. Μάταια πόνεσες
πάλι τα χέρια σου. Ότι κ’ αν κάνεις,
μ’ αυτά μου τα χρώματα, μ’ αυτούς μου τους
σπόρους, εγώτην εκκλησιά θα την χτίσω.

Κουβαλάω στους ώμους κολόνες φωτός
 να στηρίξω τον κόσμο.

Uram, felszántottál te engem. Elmetélte
az idegeim ekevasad, a csontjaimon csikordul.
Megmondanád, végül is mit akarsz?
A magvakat, mikből a költészet kisarjad?
A színeket?
Hasztalan!
Ma is hiába gyötrettem, Uram!
Ha akarod, pusztitsd el egy planétád.
Semmi néked. De velem hiába gyötörted
ma is kezed! Tégy bármit
ezekkel a magokkal és színekkel,
én akkor is
megépítem azt a templomot!

Fény-oszlopokat hurcolok vállamon -
hogy megtámasszam világodat.