Thomas, Dylan: And death shall have no dominion

And death shall have no dominion.

Dead men naked they shall be one

With the man in the wind and the west moon;

When their bones are picked clean and the clean bones gone,

They shall have stars at elbow and foot;

Though they go mad they shall be sane,

Though they sink through the sea they shall rise again;

Though lovers be lost love shall not;

And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.

Under the windings of the sea

They lying long shall not die windily;

Twisting on racks when sinews give way,

Strapped to a wheel, yet they shall not break;

Faith in their hands shall snap in two,

And the unicorn evils run them through;

Split all ends up they shan't crack;

And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.

No more may gulls cry at their ears

Or waves break loud on the seashores;

Where blew a flower may a flower no more

Lift its head to the blows of the rain;

Though they be mad and dead as nails,

Heads of the characters hammer through daisies;

Break in the sun till the sun breaks down,

And death shall have no dominion.

Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.

Γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα,

Με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού΄

Όταν ασπρίσουν τα κόκαλά τους και τριφτούν τ' άσπρα κόκαλα

Θά' χουν αστέρια στον αγκώνα και στο πόδι΄

Αν τρελαθήκαν, η γνώση τους θα ξαναρθεί,

Αν βούλιαξαν στο πέλαγος, θ' αναδυθούν΄

Αν χάθηκαν οι εραστές, δεν θα χαθεί η αγάπη΄

Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.

Όσους βαθιά σκεπάζουν οι στροφάδες των νερών

Δεν θ΄αφανίσει ανεμοστρόβιλος΄

Κι αν στρίβει ο τροχαλίας κι οι κλειδώσεις ξεφτίζουν

Στον τροχό αν τους πεδεύουν δεν θα τους συντρίψουν΄

Στα σπασμένα τα χέρια τους θά' ναι η πίστη διπλή,

Κι οι μονόκεροι δαίμονες ας τρυπούν το κορμί΄

Χίλια κομμάτια θρύψαλα κι αράγιστοι θα μείνουν΄

Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.

Ας μη φωνάζουν πια στο αυτί τους γλάροι΄

Ας μην σπάζει μ' ορμή στο γιαλό τους το κύμα΄

Εκεί που έν' άνθι φούντωνε δεν έχει τώρα ανθό

Να υψώσει την κορφή του στης βροχής το φούντωμα΄

Τρελοί, μπορεί, και ξόδια, ψόφια καρφιά, μα ιδές,

Φύτρα των σημαδιών τους, να, σφυριές οι μαργαρίτες

Ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να καταλυθεί,

Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.