This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Molina, Ricardo: Elégia XVII (Elegía XVII in Hungarian)

Portre of Molina, Ricardo
Portre of Tótfalusi István

Back to the translator

Elegía XVII (Spanish)

Amanece en las calles. Córdoba se despierta.
Ya es de día. Te amo.
Ya van camino del río los areneros
con sus palas, sus asnos.
El invierno se va. La niebla se disuelve
en torno de los álamos.
 
Crecido viene el río como mi corazón.
Tu recuerdo desborda como el río mi vida
inundándola toda con sus aguas violentas
donde flotan almiares, animales que aúllan,
negros troncos de árboles y despojos y ruedas.
 
Oh tú que una mañana -se diría esta misma-
paseaste conmigo, de mi brazo. mirando
los rojos remolinos estrellarse en el puente
que custodia impasible un arcángel de mármol.
 
Todo era igual. Diríase que no ha cambiado nada.
En San Francisco tocan las campanas a misa.
La Posada del Potro ha abierto ya sus puertas
y hay en el suelo paja que cayó de los carros,
y labriegos, y mulos que beben en la fuente.
 
Todo es igual. Diríase que no ha cambiado nada.
Amanece y te amo. Aún es Córdoba bella...
Tu casa está cerrada. ¿Me esperas todavía?
¿Duermes, o acaso esperas que llegue hasta tu puerta?
 
Imposible. Aquel tiempo ya pasó para siempre.
Pero dime que todo es una pesadilla.
Dime que no han pasado los años, amor mío.
Dime que no has dejado de amarme, dulce amiga.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://amediavoz.com

Elégia XVII (Hungarian)

Hajnalodik az utcán. Córdoba most ocsúdik.
Felkél a nap. Szeretlek.
Ásóval és szamárral a homokárusok
folyóról útra kelnek.
A tél már elvonult. A jegenyék körül
oszlik a köd sietve.
 
Duzzadtan hömpölyög a folyó, mint a szív.
Emléked, mint folyó, kiárad életemre,
egészen elborítja félelmetes vizével,
görgetve szénakazlat, vonító állatot,
feketéllő facsonkot, roncsot és törmeléket.
 
Ó régi reggelek ti - azt hinném szinte, épp ma
kószáltál itt velem karöltve, és csodáltad
a hídnál villogó bíbor örvényeket,
s utunk kérlelhetetlen egy márványangyal állta.
 
Így volt minden. Lehetne gondolni: most is úgy van,
misére harangoznak Szent Ferenc templomában,
egy piszkos fogadó kapuit nyitja éppen,
a porban szekerekről lehullt szalma törekje,
s a forrásnál iszik az öszvér és a béres.
 
Így volt minden. Lehetne gondolni, most is így van.
Hajnalodik. Szeretlek. Córdoba szép, mint hajdan.
A házad zárva van. Vajjon még vársz reám?
Alszol, vagy arra vársz csak, hogy megzörgessem ajtód?
 
Az nem lehet. Örökre elszállt az az idő már.
Mondd mégis: mindez itt csupán lidérces álom.
Mondd, hogy nem tűntek el a szép évek,
barátném, mondd, hogy régi szerelmünk nálad is megtalálom!



Uploaded byP. T.
Source of the quotationT. I.

minimap