Quevedo, Francisco de: Poderoso Caballero es Don Dinero
Poderoso Caballero es Don Dinero (Spanish)Madre, yo al oro me humillo, Él es mi amante y mi amado, Pues de puro enamorado De contino anda amarillo. Que pues doblón o sencillo Hace todo cuanto quiero, Poderoso Caballero Es don Dinero.
Nace en las Indias honrado, Donde el Mundo le acompaña; Viene a morir en España, Y es en Génova enterrado. Y pues quien le trae al lado Es hermoso, aunque sea fiero, Poderoso Caballero Es don Dinero.
Es galán, y es como un oro, Tiene quebrado el color, Persona de gran valor, Tan Cristiano como Moro. Pues que da y quita el decoro Y quebranta cualquier fuero, Poderoso Caballero Es don Dinero.
Son sus padres principales, Y es de nobles descendiente, Porque en las venas de Oriente Todas las sangres son Reales. Y pues es quien hace iguales Al duque y al ganadero, Poderoso Caballero Es don Dinero.
Mas ¿a quién no maravilla Ver en su gloria, sin tasa, Que es lo menos de su casa Doña Blanca de Castilla? Pero pues da al bajo silla Y al cobarde hace guerrero, Poderoso Caballero Es don Dinero.
Sus escudos de Armas nobles Son siempre tan principales, Que sin sus Escudos Reales No hay Escudos de armas dobles. Y pues a los mismos robles Da codicia su minero, Poderoso Caballero Es don Dinero.
Por importar en los tratos Y dar tan buenos consejos, En las Casas de los viejos Gatos le guardan de gatos. Y pues él rompe recatos Y ablanda al juez más severo, Poderoso Caballero Es don Dinero.
Y es tanta su majestad (Aunque son sus duelos hartos), Que con haberle hecho cuartos, No pierde su autoridad. Pero pues da calidad Al noble y al pordiosero, Poderoso Caballero Es don Dinero.
Nunca vi Damas ingratas A su gusto y afición, Que a las caras de un doblón Hacen sus caras baratas. Y pues las hace bravatas Desde una bolsa de cuero, Poderoso Caballero Es don Dinero.
Más valen en cualquier tierra, (Mirad si es harto sagaz) Sus escudos en la paz Que rodelas en la guerra. Y pues al pobre le entierra Y hace proprio al forastero, Poderoso Caballero Es don Dinero.
|
Lovag Tallér (Hungarian)
Én, anyám, csak őt imádom, ő a rózsám, szent szerelmem, csengő hangja bűvöl engem, pengő sarkantyúját várom; mindig kérdi, kell-e bársony, kistopánka, csipkegallér? Úr urak közt, nagy gavallér lovag Tallér.
Egész világ őt szolgálja: gazdag Indiák szülötte, Génuában száll a földbe, Spanyol-honban lel halálra; és ha ő a cimborája, szép legény a ragyás hóhér; úr urak közt, nagy gavallér lovag Tallér.
Kincsét bőkezűen osztja, gőgje, módja hercegi, mór, keresztény - egy neki, arca sápadt, láz a csókja; rangod adja, visszavonja, erősebb a hadseregnél; úr urak közt, nagy gavallér lovag Tallér.
Apja címe fényes, ősi rangját kapta örökségbe; napkelet királyi vére, pap és kalmár őt köszönti; ahol ő van, rokon, földi minden herceg, kondás, sintér; úr urak közt, nagy gavallér lovag Tallér.
Bárki látja, tanusítja: házanépe közt a szolga- lány is ékes, cifra donna, szebb, mint Blanca de Castilla; úr a póri nép, ha bírja, s puhány kézben ő a kardél; úr urak közt, nagy gavallér lovag Tallér.
Nemes dísze - koronája, nézd, nagyúri tánca, lépte, szert tehetsz a trónra véle: koronával koronára; ő tanít a kapzsiságra, iskolája tág piactér; úr urak közt, nagy gavallér lovag Tallér.
Mert az emberek barátja, és okulnak sok tanácsán, aggastyán, hogy préda, zsákmány ne lehessen, dugja zsákba; járatos a bíróságra, s erősebb az erényövnél, úr urak közt, nagy gavallér lovag Tallér.
Vének, ifjak tisztelői, mert ha rossz is egy riposztja, s ellensége felaprózza, tekintélyét mégis őrzi; koldus, úr ha véle tölti napjait, nyugodni nem tér; úr urak közt, nagy gavallér lovag Tallér.
Hódolója minden úrnő, száz, erényes - állhatatlan, szálfa-testük kirakatban: koronáért mind kelendő, bőrzacskó s a női kendő máris oldva, senki sem fél... Úr urak közt, nagy gavallér lovag Tallér.
Többet ér e béke-érme, bölcs, ki őt kívánja csak, bár a hadvezér is ad érmet - félszemért cserébe; pórt nyugoszt a földbe téve, vándor, áros véle jól él; úr urak közt, nagy gavallér lovag Tallér.
|