This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Határ Győző: Fuimus troes (Fuimus troes in Polish)

Portre of Határ Győző

Back to the translator

Fuimus troes (Hungarian)

Vitéz Györgynek

azt hittem, szigetünk az Embersziget és az egész földkerekség az ember földje

hogy az emberi intézmények, a fajták hegemóniája, a pásztorórák homokóra-forgalma, gyárak-hivatalok-kertek vegykristálya oly örökre-szóló szilárd mindvalóságosan, mint a csillagok, a parancsolatok, az égi mechanika

láttam a világ legnagyobb feltalálóját: a bölcsődalt
feltaláló anyát; azt hittem, fenntartásunknál, szaporításunknál,
kiteljesedésünknél hitelesebb program nincsen

azóta megtanultam, hogy nem dől össze a világ, ha
összedől - ahogy a Bábelek helyén holnaptól nincs más, mint
repedezett koromsivatag; ha a feketék holnapután kivégzik az
elpimaszodó sárgákat - amikor mi fehérek már csak a tegnap
emlékei leszünk - s lám, a bölcsődal, a babcirógatás sem több
a felbogárzó játéknál, mely betölti az esendő lelket, a pilleéletű nőt

hát nem azok vagyunk, akik vagyunk? Özön törmelék-
tenger közepette élünk az országos csontházban, hol az állati
szén pernyéi s szilánkok a falrengetegben: bástyák, még ideig-
óráig itt lebegtek körülöttünk



Fuimus troes (Polish)

Gyorgyowi Vitéz     

sądziłem, że nasza wyspa jest Wyspą Człowieka a cała
ziemia jest planetą ludzi

że ludzkie instytucje, hegemonia ras, ruch piasku w klepsydrze odmierzają
czas miłości, sztuczne kryształy fabryk-biurogrodów są równie niewzruszone i wiekuiście realne jak
gwiazdy, przykazania i mechanika niebios

widziałem największego wynalazcę świata: matkę okrywającą kołyskę;
myślałem, że nie ma bardziej wierzytelnego
programu niż nasze podtrzymanie, pomnożenie, doskonalenie

od tamtej pory nauczyłem się, że świat się nie zawali, choćby się zawalił
- jeśli jutro po wieżach Babel nie pozostanie nic
prócz spçkanej sadzy pustyni; jeśli czarni pojutrza wytłuką roz zuchwalonych
żółtych - gdy my biali będziemy już tylko
wspomnieniem dnia wczorajszego - kołysanka zaś i pieszczota
okazywana dziecku to tylko kaprys dla zabawy, by wypełnić
grzeszne dusze, motylne życie kobiet

czyż nie jesteśmy tacy, jacy jesteśmy? Żyjemy w morzu
złomu w ogólnopaństwowej kostnicy, wśród popiołów
zwierzçcego węgla i resztek murów: przez pewien czas wieże
unosily siç jeszcze wokół nas




minimap