This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Nemes Nagy Ágnes: Posągi (Szobrok in Polish)

Portre of Nemes Nagy Ágnes

Back to the translator

Szobrok (Hungarian)

Keserű.
Keserű volt a tenger, amikor
a sziklatorkon legörögtem,
csigalépcsőn kavics, pörögtem,
búgott a csigahéj utánam,
mint az emlék a puszta házban,
zörögtem,
mint vasszilánk a koponyában.

Aztán kigurultam a partra.
És szobrok voltak ott.

Egy talapzaton,
bőrrel fedett teknőctojás:
koponyám forrt-forrt a napon,
elgurult fehér sisakom
egy buborék a homokon,
feküdtem, sziklát ért a vállam,
mocskos, mocskos fehér ruhában.

Kíé ez a tömb?
Ki volt, aki hegynyi palából
irtózatos indulatával
hasogatta ki ezt a közönyt?

S a bádogok rajtam, a bádogok.
Horpadt szelencék,
amint a fényt dadogva visszaverték,
egy repülőgép roncsa fénylik így,
de bent még mozdul, ami él,
karóraszíjon némi vér,
feküdtem a sziklára kenve,
az elevenség mocska a kövön.

Nincs makacsabb, makacsabb,
egy kőbe dobod magadat,
egy tárgyba dobod, egy kőbe dobod
eleven nyakadat,
ez már kőbeli évszak,
lecsavarva az élete félvak,
ki véste ki ezt a közönyt?
Ki volt, aki hegynyi palából
eleven nyakadat?

Só és homok és fent a kőtömb,
mint egy barlang az égbe vájva,
ez a viszonylagos öröklét,
ez az ásványok félhomálya –

zúg, zúg a víz, egy Föld az ágya:
keserűsége kőedényben.




PublisherOsiris Kiadó
Source of the quotationNemes Nagy Ágnes összegyûjtött versei 2. jav. kiad.

Posągi (Polish)

Gorzkie.
Gorzkie było morze,
gdy spadałam w dół skalnym wąwozem,
wirowałam, kamień na kamieniach,
ogarnięta szumem muszli podomnym
do wspomnień w pustym domu,
pulsowałam
jak odłamek w skroni.

Aż wychynęłam na brzeg
i ujrzałam posągi.

Jajo żółwie oprawne w skórę
na cokole:
mój mózg gotował się w słońcu,
mój strącony hełm
bielał na piasku jak pęcherz
i leżałam z ramieniem na głazie
w białej sukni zbrukanej.

Czyje to skalne piętro?
Z tych brył o podniebnej wysokości
kto wykroił w grożnej zaciekłości
tę obojętność?

I te blachy na mnie, te blachy,
te wklęsłe metali
z bełkotem odbijąjące śwtatło,
powłoki samolotów:podobnie błyszczą,
ale wewnątrz;poruszają się żywi.
Z kroplą krwi na pasku od zegarka
leżałam wtartą; w skąłę,
nieczyste istnięnie na kąmiennej bryle.

Z uporem z największym uporem
wnikasz w kamień,
wnosisz w przedmiot, w kamień,
swoją szyję żywą,
w kamieniejący czas,
w półślepego życia przemijający blask.
Kto wykroił tę obojętność?
Z tych brył o podniebnej wysokości
twoją szyję żywą?

Sól i piach, i skalne piętro
jak jaskinia wydrążona-w niebie,
ta wieczność nieostateczna,
ten półmrok minerału –

woda szumi i szumi w jedynym łożysku ziemi,
gorycz w naczyniu kamiennym.

 



PublisherPIW, Warszawa
Source of the quotationAntologia poezji węgierskiej

minimap