Petőfi Sándor: Arany Lacinak

Laci te,
Hallod-e?
Jer ide,
Jer, ha mondom,
Rontom-bontom,
Ülj meg itten az ölemben,
De ne moccanj, mert különben
Meg talállak csípni,
Igy ni!
Ugye fáj?
Hát ne kiabálj.
Szájadat betedd,
S nyisd ki füledet,
Nyisd ki ezt a kis kaput;
Majd meglátod, hogy mi fut
Rajta át fejedbe...
Egy kis tarka lepke.
Tarka lepke, kis mese,
Szállj be Laci fejibe.

Volt egy ember, nagybajúszos.
Mit csinált? Elment a kúthoz.
De nem volt viz a vederbe',
Kapta magát, telemerte.
És vajon minek
Merítette meg
Azt a vedret?
Tán a kertet
Kéne meglocsolnia?
Vagy ihatnék?... nem biz a.
Telt vederrel a kezében
A mezőre ballag szépen,
Ott megállt és körülnézett;
Ejnye vajon mit szemlélhet?
Tán a fényes délibábot?
Hisz olyat már sokat látott...
Vagy a szomszéd falu tornyát?
Hisz azon meg nem sokat lát...
Vagy tán azt az embert,
Ki amott a kendert
Áztatóba hordja?
Arra sincsen gondja.
Mire van hát?
Ebugattát!
Már csak megmondom, mi végett
Nézi át a mezőséget,
A vizet mért hozta ki?
Ürgét akar önteni.
Ninini:
Ott az ürge.
Hű, mi fürge,
Mint szalad!
Pillanat,
S odabenn van,
Benn a lyukban.
A mi emberünk se' rest,
Odanyargal egyenest
A lyuk mellé,
S beleönté
A veder vizet;
Torkig tele lett.
A szegény kis ürge
Egy darabig türte,
Hanem aztán csak kimászott,
Még az inge is átázott.
A lyuk száján nyakon csipték,
Nyakon csipték, hazavitték,
S mostan...
Itt van...
Karjaimban,
Mert e fürge
Pajkos ürge
Te vagy, Laci, te bizony!

1847

Laĉjo, nu
venu! Ĉu
aŭdas vi?
Tien ĉi!
Venu nun do,
mord' de hundo!
Sidu en la sin' ĉi tie,
Ne moviĝu, ĉar alie
sekvos pinĉ' por venĝi.
Jen ĝi!
Ĉu ne, ve?
Do ne kriu, he,
Fermu buŝon mute
kaj malfermu tute
la orelojn, estu pretaj
tiuj viaj pordoj etaj.
Tuj vi vidos,
ke rapidos
tra ili kolora
papili' petola.
Fabeleto, papili',
enkapiĝu do al li!

Estis homo longliphara,
iris al la put' kampara.
Mankis akvo en sitelo,
vidu do, kun kia celo
li ĝin trempis plena?
Ĉu por bed' ĝardena
estus do bezone?
Aŭ li trinkus? Ho ne!
La sitelon plenan prenas,
al la kampo li promenas,
haltas, staras kvazaŭ garde.
Kion fiksas li rigarde?
Ĉu l' fatamorganon brilan?
Li ja vidis jam similan.
Ĉu l' najbar-vilaĝan turon?
Ne tro donas ĝi plezuron.
Aŭ ĉu tiun knabon,
kiu la kanabon
en la akvo sternas?
Ĝi lin ne koncernas.
Ej, do kio?
Hundlegio!
Nu, mi fine tamen diras,
kial li la kampon iras,
kial al li la sitel':
por elverŝo de zizel'.
Ho, ĉiel'!
Jen ĝi sidas,
hop, rapidas
kiel vento,
post momento
ne vidiĝas plu,
estas jam en tru'.
Nia homo ne dormetas,
sed ekkure sin alĵetas,
en la truon
dikan fluon
verŝas de l' sitelo;
truo de l' zizelo
iĝis plena kiel puto;
ĝi toleris dum minuto,
poste ĝi elrampis grize,
malsekiĝis ĝisĉemize.
Kaptis kole ĝin la homo,
portis ĝin al sia domo.
Nun jen ĝi,
tie ĉi,
en mia mano tikla,
ĉar la zizelo vigla
estas, Laĉjo, vi, jes, vi.