This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Tandori Dezső: Standbeeld (Szobor in Dutch)

Portre of Tandori Dezső

Back to the translator

Szobor (Hungarian)

Már nemsokára betakarhatod
két tenyereddel arcát, oly sovány lett.
Érintheted minden csontját külön:
e húsalatti vallomásokat;
de ha nézed, szemed úgy fáj majd, mintha
szurós köveken lépkednél mezítláb.

Ne nézd hát: ujjaiddal inkább
boritsd körül, takard el. Inkább
a hideg decemberi levegőbe tördelt
dirib-darab világot nézd, hol akkor
egyszerre meglátsz valamit, és arról
magadra ismersz, s felkiáltasz: ezt,
hogy ezt akartad mondani neki –

Akkor légy majd fegyelmezett: a perc
vadságát villanyoztasd el magadba.
Emeld meg szépen állát egy kevéssé,
s okos, gyöngéd, áttetsző mozdulattal
fordítsd fejét arrafelé s ereszd el.

Többé akár látnod se kell. Csak épp
emlékezni tudj majd: merre nézett
és mit nézett a nem-mulás
hideg talapzatán egy arc,
mely aztán éppenoly hideg lett.



PublisherFekete Sas Könyvkiadó
Source of the quotationTandori Dezső: Töredék Hamletnek

Standbeeld (Dutch)

Binnenkort kun je met je twee handpalmen
zijn gezicht afdekken, zo mager is hij geworden.
Elk botje zul je apart kunnen aanraken:
deze bekentenissen van onder het vlees;
maar als je kijkt, zullen je ogen een pijn voelen
alsof je over scherpe stenen liep, blootsvoets.

Kijk dus niet naar hem: je kunt hem beter afdekken,
met je vingers omhullen. Kijk liever naar de
scherven-scheuren van de wereld, in stukken in de koude
decemberlucht gebrokkeld, waarin je dan ineens
iets gewaarwordt, waardoor je
jezelf herkent en uitroept: dit,
dat je dit tegen hem had willen zeggen –

Dan zul je jezelf moeten beheersen: laat de
wildheid van de minuut door jezelf heen bliksemen.
Til zijn kin voorzichtig iets omhoog,
en draai zijn hoofd met een doordachte, zachte, heldere
beweging die kant op en laat hem los.

Je hoeft nooit meer te kunnen zien. Maar weet
te herinneren: welke kant hij op keek
en waarnaar keek op het koude voetstuk
van het niet-voorbijgaan een gezicht
dat even later koud werd.



Source of the quotationTijd en Ruimte, 1999/3

minimap