Madzirov, Nikola: НЕ ЗНАМ

Далечни се сите куќи што ги сонувам,

далечни се гласовите на мајка ми што на

вечера ме повикува, а јас трчам кон полињата со жито.

Далечни сме ние како топка што го промашува голот

и оди кон небото, живи сме

како термометар кој е точен само тогаш кога

ќе погледнеме кон него.

Далечната стварност секој ден ме испрашува

како непознат патник што ме буди на половина пат

со прашање „Тој ли е автобусот“,

а јас му велам „Да“, но мислам „Не знам“,

не знам каде се градовите на твоите дедовци

што сакаат да ги напуштат сите откриени болести

и молитвите.

Сонувам за куќа на ридот од нашите копнежи,

да гледам како брановите на морето го исцртуваат

кардиограмот на нашите падови и љубови,

како луѓето веруваат за да не потонат

и чекорат за да не бидат заборавени.

Далечни се сите колиби во кои се криевме од дождот

и од болката на срните што умираа пред очите на ловците

кои беа повеќе осамени, отколку гладни.

Далечниот миг секој ден ми поставува прашање

„Тој ли е прозорецот? Тој ли е животот?“, а јас му велам

„Да“, а всушност „Не знам“, не знам кога

птиците ќе прозборат, а да не кажат „Небо“.