Madzirov, Nikola: НЕ ЗНАМ
НЕ ЗНАМ (Macedonian)Далечни се сите куќи што ги сонувам, далечни се гласовите на мајка ми што на вечера ме повикува, а јас трчам кон полињата со жито.
Далечни сме ние како топка што го промашува голот и оди кон небото, живи сме како термометар кој е точен само тогаш кога ќе погледнеме кон него.
Далечната стварност секој ден ме испрашува како непознат патник што ме буди на половина пат со прашање „Тој ли е автобусот“, а јас му велам „Да“, но мислам „Не знам“, не знам каде се градовите на твоите дедовци што сакаат да ги напуштат сите откриени болести и молитвите.
Сонувам за куќа на ридот од нашите копнежи, да гледам како брановите на морето го исцртуваат кардиограмот на нашите падови и љубови, како луѓето веруваат за да не потонат и чекорат за да не бидат заборавени.
Далечни се сите колиби во кои се криевме од дождот и од болката на срните што умираа пред очите на ловците кои беа повеќе осамени, отколку гладни.
Далечниот миг секој ден ми поставува прашање „Тој ли е прозорецот? Тој ли е животот?“, а јас му велам „Да“, а всушност „Не знам“, не знам кога птиците ќе прозборат, а да не кажат „Небо“.
|
Ich weiß nicht (German)Weit entfernt sind alle Häuser, von denen ich träume, weit entfernt ist die Stimme meiner Mutter, die mich zum Abendbrot ruft, doch ich renne auf die Weizenfelder zu.
Weit entfernt sind wir wie ein Ball, der das Tor verfehlt und zum Himmel hinauffliegt, lebendig sind wir wie ein Thermometer, das nur dann genau ist, wenn wir zu ihm hinsehen.
Die weit entfernte Wirklichkeit fragt mich täglich aus wie ein fremder Reisender, der mich auf halber Strecke weckt mit der Frage „Ist das der richtige Bus?“, und ich antworte mit „Ja“, denke aber „Ich weiß nicht“, ich weiß nicht, wo die Städte deiner Vorväter sind, die alle bekannten Krankheiten und die Gebete hinter sich lassen wollen.
Ich träume von einem Haus auf dem Berg unserer Sehnsüchte, um zuzusehen, wie die Wellen des Meeres das Kardiogramm unserer Niederlagen und Lieben zeichnen, wie die Menschen glauben, um nicht unterzugehen, und schreiten, um nicht in Vergessenheit zu geraten.
Weit entfernt sind alle Hütten, in denen wir uns vor dem Regen versteckten und vor dem Schmerz der Rehe, die vor den Augen der Jägern starben, deren Einsamkeit größer war als ihr Hunger.
Der weit entfernte Augenblick stellt mir täglich eine Frage, „Ist das das Fenster? Ist das das Leben?“, und ich sage zu ihm „Ja“, und eigentlich „Ich weiß nicht“, ich weiß nicht, ob die Vögel zu sprechen beginnen werden, ohne „Himmel“ zu sagen.
|