Madzirov, Nikola: СЕНКИТЕ НÈ ОДМИНУВААТ

Еден ден ќе се сретнеме,

како бротче од хартија и

лубеница што се лади во реката.

Немирот на светот ќе

биде со нас. Со дланките

ќе го помрачиме сонцето и со фенер

ќе се доближуваме.

Еден ден ветрот нема

да го промени правецот.

Брезата ќе испрати лисја

во нашите чевли пред прагот.

Волците ќе тргнат по

нашата невиност.

Пеперутките ќе го остават

својот прав врз нашите образи.

Една старица секое утро

ќе раскажува за нас во чекалната.

И ова што го кажувам е

веќе кажано: го чекаме ветрот

како две знамиња на граничен премин.

Еден ден сите сенки

                               ќе нè одминат.

Μία μέρα θα συναντηθούμε

σαν χάρτινο καραβάκι με το

καρπούζι που κρυώνει στο ποτάμι.

Το τρεμούλιασμα του κόσμου θα

γίνει δική μας. Με τις παλάμες μας

θα σκοτεινιάσουμε τον ήλιο

και θα αντικριζόμαστε με το φανάρι.

Μια μέρα ο άνεμος δεν

θ' αλλάξει την πορεία του.

Η σημύδα θα σκορπίσει φύλλα

στα παπούτσια μας μπροστά στο κατώφλι.

Οι λύκοι θ' ακολουθήσουν

τη δική μας αθωότητα.

Οι πεταλούδες θ' αφήσουν

την άχνη τους στα μάγουλά μας.

Κάθε πρωί μια γριά

θα μιλάει για μας στην αίθουσα αναμονής.

Και τούτο που λέω το

έχουν ξαναπεί: περιμένουμε τον άνεμο

σαν δύο σημαίες σε συνοριακή διάβαση.

Μια μέρα όλες οι σκιές

                                    θα μας προσπεράσουν.

     Μίμης Σουλιώτης