Eyck, Pieter Nicolaas van: Az ablak előtt (Voor het raam in Hungarian)

Hier, in mijn eigen leven: ik.

Op gras en takken stilte en sneeuw -

Wat droomde ik van heelal en eeuw?

Daar is alleen: dit oogenblik.

Ik voel 't. En toch, niet gans als míjn,

Maar of 't mij toeruist door die boom:

Een stem, van verder dan mijn droom

Gezongen uit een dieper zijn.

Wel weet ik: als die stem mij richt,

Wordt eens dit bont-verweven lot

Plotseling tezaamgetrokken tot

Eén, helle, kern, een flitsend licht.

Itt, saját életemben: én.

A csend, a hó a füvön, ágon. –

Volt az űrről, múltról álmom?

Nem több, mint itt e perc ölén.

Érzem. Habár nem mind enyém.

Ott susog rám és int a fa:

Mintha álmaim mögé hívna ma

A dal a mélyebb lét vizén.

Tudom, ha a hangot hallom,

Ez a tarkára festett sors,

Hirtelen majd egy roppant gyors

Villám, mag lesz egy fényes parton.