Gezelle, Guido: Jön az est (De navond komt in Hungarian)
|
De navond komt (Dutch)De navond komt zo stil, zo stil, zo traagzaam aangetreden, dat geen en weet, wanneer de dag of waar hij is geleden. ‘t Is avond, stille... en, mij omtrent, is iets, of iemand, onbekend, die, zachtjes mij beroerend, zegt: '‘t Is avond en ‘t is rustens recht.'
De bomen dragen gans de locht vol groen, nog onbestoven; en ‘k zie, zo dicht hun blaren staan, nog nauwlijks deur de hoven; ‘k en hore niets, al om end om, van ‘t zoetgekeelde vogelendom, ‘t en zij, het donker loof beneên, de nachtegaal zijne avondbeên.
Hij zingt! Ach, wist hij zelf hoe schoon hij zingt! Het is onwetend, dat zingend hij mijne oren boeit, en aan zijn kele ketent. Ach, wist hij ‘t gene ik wetend ben: dat dankbaar ik toch wete en ken wie hem zijn tale, en mij daaraf ‘t genoegen en ‘t genieten, gaf!
Hoe lieflijk zingt hij! Maar, wat hoor eensgangs ik ginder gekken? Wat is ‘t, dat her end weder her verergerend gerrebekken? Och, vorsenvolk, in ‘t waterwied, houd op! En stoor de stilte niet: laat horen mij dat leutig slaan... En, kwelgediert, houd op voortaan!
Heb daar!... Het speit, de steen rondom, en, uitgestrekter schenen, zijn al de vorsen, diepe in ‘t goor, in ‘t zwijgend goor verdwenen!... Eilaas, de nacht en ‘t donker zijn bezitten nu de zanger mijn: noch nachtegaal, noch ruit noch muit, en hore ik meer... ‘t is uit, ‘t is uit!
|
Jön az est (Hungarian)Jön az est, olyan csöndesen, oly halkan lopva lépked: a nappal közben, senki sem tudja, hová enyészett. Csönd, est…de mintha most közel egy ismeretlen kelne fel, megérints halkan szólni kezd: „Nyugodni térhetsz, itt az est."
A fák betöltik az eget, zöldjük még por nem érte, s alig látszik a levelek közt a tanyák fehérje. Neszt sem hallani, alszanak az édestorkú madarak, csak a fülemüle dalol esti imát a lomb alól.
Dalol! s milyen tündérien zeng! Ő maga se sejti, hogy torkához köt és szívem mily bűvöletbe ejti. Ha tudná, mit én, s hogy milyen hála tölt el, mert ismerem azt, aki néki szavakat, s nekem ilyen örömet ad!
Mily szépen szól! De mily buta bolondozás csap itt föl? Mi ez? miféle ostoba brekegés szól a vízből? Jaj, békanép, ne kiabálj a hínár közt, hagyd abba már! Hadd szóljon az a szép dal ott. Elég volt! ne kínozzatok!
Nesztek! Vizet fröccsent a kő, és lábát nyújtogatva bukik nyomban a brekegő banda a híg latyakba. De jaj, dalnokom énekét szintén elnyelte a sötét! Se nesz, se ének, se madár nem hallik…Vége, vége már…
|