Ghyssaert, Peter: Öregurak rövidnadrágban (Oude mannen in korte broeken in Hungarian)

Ze wandelen heel gemoedelijk voorbij,

hun seizoen is een apart seizoen.

Ze hebben geen behoefte aan een wandelstok,

ze gaan met een reserve aan kracht

begonnen in de de winters van hun jeugd.

En als ze stilstaan om naar iets te kijken

staan ze zonder beven stil;

de zon maakt van hun oude, montere, blote benen

iets bijzonders als een pose

op een plein vol licht.

Maar mooier nog zijn hun gepolitoerde knieën

of de glaswol op hun kuiten.

Zo worden ze bekeken

door bewonderaars die anoniem blijven

terwijl ze zelf met mildheid naar de dingen kijken,

naar de groene bomen en de witte klok

die beter loopt dan zij

en iets vertelt over hun afgezaagde tijd;

zij kennen hem van buiten.

Jó kedvvel sétálgatnak mellettünk el,

az ő szezonuk külön szezon,

mit kéne nekik a sétapálca, hajtja

őket az erő tartaléka,

már kezdik újra ifjonti telük

S ha megállnak, valamit nézegetnek,

úgy állnak, mint a szálfa;

a naptól a csupasz, öreg, vagány lábszár

olyan különös lesz, mint szobroké

fénnyel teli téren.

De még annál is szebb politúrozott térdük

S a lábszáron az üveggyapot,

így nézi őket a sok

csodáló, ki mindég anonim marad,

míg ők szelíden bámulnak körbe,

a zöldellő fákra, fehér órára

mi jobban jár, mint ők,

s motyog valamit a lejárt időről,

amit ők persze fejből tudnak.