Gijsen, Marnix: Het geschenk van mijn vader

Wij zaten samen, zwijgend, bij het vuur;

mijn lieve vader

en ik.

Bij elk klokgetik

kwam zijn stervensuur

nader en nader.

Hij was rustig en goed;

lijk de moeder

die haar kindje heeft gedekt tot de kin,

en die heengaat op lichte voet,

stil en verblijd.

Zo wist hij zijn denken en daden bedolven

onder Gods warme barmhartigheid.

Hij stond langzaam uit zijn zetel op,

recht en sterk lijk hij had geleefd.

Zijn fijne hand

heeft gebeefd

op mijn hand:

een nevel over ontwakend land.

Hij heeft zijn laatste daad gedaan:

hij gaf me zijn uurwerk,

eenvoudig, zonder één woord,

en monklend is hij te rust gegaan.

Maar, toen ik hem zacht naar het bed geleidde,

wist ik

hoe een Engel, zingend, aanschreed achter ons beide.

Want moedig had mijn vader,

in mijn handen

afstand van daad en tijd gedaan.

Trots en wenend ben ik van hem heengegaan.

Ott ültünk a tűznél némán együtt

Jó apám s véle

Még én. 

Az óra zenéjén

Egyre közelebb jött

Élete vége.

Nyugodt volt, figyelt engem,

Mint az anya,

Ki gyermekét állig betakarta

S lábujjhegyen megy el csendben

Megbékélve.

Úgy érezte tetteit, gondolatait

Isten befogadta kegyelmébe.

Lassan állt fel székéből

Sudáran büszkén, ahogy élt

Reszketve

Tette kezét

A kezemre

Ébredő földön a pára így remegne.

Majd búcsúzó végső tetteként,

Szimplán szótlanul

Óráját kezembe rakta

S elmélázva nyugodni tért.

S mikor elkísértem az ágyba

Tudtam

Egy angyal jött zenélve lábunk nyomába,

Mert amit apám oly bátran

Rám hagyott,

Az, amivel az ember levet

Időt, a múló tetteket.

S én őt bár sírva, de büszkén hagytam ott.