Komrij, Gerrit: Még koponya sem (Zelfs geen schedel in Hungarian)

Bijna ben ik verschrompeld tot een korst.

Ik kruip over de aarde en mijn borst

Vriest aan de stengels en de wortels vast.

De zon schijnt fel bij twintig graden vorst.

Er prikken distels in mijn ribbenkast.

Mijn graf heb ik gevonden bovengronds-

Maar niets is er op dit moment zo honds

Als de bevroren plas waarin mijn hoofd

Zichzelf – als in een blinkend spiegelglas-

Aanschouwt. Niet dat mij ooit iets was beloofd,

Maar eindelijk had ik iets afgeronds

En nu zie ik geen scalp, maar een moeras.

Összeasztam, mint valami héj.

Csúszom a földön és a sok gyökér

A kusza sok szár a mellemre fagy.

Ragyog a nap, bár húsz fokos a tél.

Bogáncs tüskéje húsomba ragad.

Megleltem sírom már a föld színén.

De legkutyább e pillanatban épp,

hogy nézi magát, amint szemébe lép

fejem – fagyott húgy tükrös foncsorán

Bár nekem senki semmit nem ígért,

Az ember végül valamit elért

Véltem. De nem skalp volt az csak mocsár.