Woestijne, Karel van de: Újra közel az ősz (Weęr gaat het veege licht der asters bloeien in Hungarian)
|
Weęr gaat het veege licht der asters bloeien (Dutch)Weęr gaat het vege licht der asters bloeien; weęr naęrt een herfst. - En dit doorhunkerd hart waar smokend 's zomers toortse gaat vergloeien, wordt huiverend, en mart...
- Ik, in wiens hand de zoele vruchten wogen maar wien de zoen ontzegd werd van den beet; die, naar 'k u weet, o herfstig mededogen, me des te alléner weet;
eeuwige maaier, ik, die sneed het koren maar nimmer voor zich-zelf de garve bond; eindlooze vaarder in zijn vochte voren die nooit de haven vond:
weęr naęrt een herfst; en weęr naęrt wrang het derven dit hart dat, hooploos, steeds verlangen kent; dat, immer hunkrend naar dit herfstlijk sterven, na 't wintren weet een lent'...
- Weęr brandt mijn najaars-bloed in smeek-gebaren; weęr weent het hart waar de oude wonde schroeit... - Hoe bronst het goud in de kastanjelaren! De zilvren aster bloeit...
|
Újra közel az ősz (Hungarian)
Az őszirózsa fénye fölsugárzik: újra közel az ősz. S vágyó szívem, amíg a nyár fáklyája huny, parázslik, didereg csöndesen.
Én, akinek gyümölcs zuhant kezébe, de vad csókkal bele nem harapott: tudok rólad, ősz, szánalom idénye, s annál árvább vagyok:
örök arató, ki búzát levágván, magának kévét soha nem kötött; bolyongó hajós, csatakos barázdán, nem leltem kikötőt:
újra közel az ősz; tört nyomorúság, a szív reménytelen vágyakozik, sóvárogva váltig oly őszi múlást, „télre tavasz jön itt"…
Fölforr újra esdeklőn őszi vérem; szívem sajog, a régi seb kigyúl… Bronz-arany ragyog gesztenyelevélen! Őszirózsa virul.
|