Nowicka, Bronka: Fésű (Grzebień in Hungarian)

      – Znajdziesz wesz, dostaniesz pieniążek – mówi dziadek. Kładzie na ceracie dwudziestozłotówkę i grzebień z ciasno osadzonymi zębami. 

      Mięsista głowa: patrzę na nią z góry, stojąc na stołku. Grzebień orze skórę – gdzie przejedzie, zostawia białe rysy, które po chwili naciągają różem. Głowa się pochyla. Dziadek drzemie.       

     Kilka dni później ma ręce z wosku.     

    – Idź, nie bój się, pocałuj – lekko mnie popychają      

    – Pocałuj w rękę.       

    Podchodzę i całuję. Skóra taka, jakby jej nie było: nieciepła, niemiękka. Nikt pod nią nie mieszka. Opakowanie po czekoladkach mogłam zatrzymać. Wyjmowałam pudełko i wąchałam,  wtedy cukierki wracały w głowie jeden po drugim, jak prawdziwe. Opakowanie po dziadku trzeba zakopać. Ale można sobie coś po nim zachować. 

    – Weź, co chcesz.       

     Chcę sweter. 

    – Jest przepocony, na pewno go chcesz, ten łach?

    Sweter wyprany z dziadka wisi na sznurze. Jeszcze mokry sweter prasuje się z dziadka. Nie chcę tego swetra, już nie. 

    Nie pytając, czy mogę, biorę sobie grzebień. Nie pytając, więc kradnę, ale się nie wstydzę. Jeszcze jest w nim dziadek. Biorę sobie ciebie, grzebieniu, za pamięć. 

     – Ha tetűt találsz, kapsz egy kis pénzt – mondja a nagypapa. Egy húszast és egy sűrű fésűt tesz a viaszosvászon terítőre.

    Az asztalon állva, fentről nézek a húsos arcára. A fésű szántja a bőrt és ahol áthalad, fehér vonalakat hagy, amelyek rögtön rózsaszínné változnak. A feje előre dől. Nagypapa elszundít.

    Néhány nappal később már viaszos a keze.

    – Gyere, ne félj, puszild meg – odalökdösnek könnyedén.

    – Puszild meg a kezét.

    Odamegyek és megpuszilom. Olyan a bőre, mintha nem is lenne: hideg, kemény. Mintha már senki nem lakna alatta. A csokipapírt megtarthattam. Elővettem egy kis dobozt, beleszagoltam, és akkor a cukorkák íze szépen sorban tért vissza a számba. A nagypapa után maradt csomagolást el kell temetni. De valamit meg lehet tartani utána.

    – Vedd el, amit szeretnél.

    A kardigánt szeretném.

    – Biztosan ezt szeretnéd, ezt az izzadt rongyot?

    Egy kötélen lóg a kardigán, amiből kimosták a nagypapát. A száradó kardigánból még ki is vasalják. Nem akarom ezt a kardigánt, már nem.

    Anélkül, hogy szólnék, elviszem a fésűt. Anélkül, hogy szólnék, vagyis ellopom, de nem szégyellem. A nagyapa még benne van. Elviszlek magammal téged, te fésű, emléknek.