Szymborska, Wisława: Görög szobor (Grecki posąg in Hungarian)

Z pomocą ludzi i innych żywiołów
nieźle się przy nim napracował czas.
Najpierw pozbawił nosa, później genitaliów,
kolejno palców u rąk i u stóp,
z biegiem lat ramion, jednego po drugim,
uda prawego i uda lewego,
pleców i bioder, głowy i pośladków,
a to, co już odpadło, rozbijał na części,
na gruz, na żwir, na piasek.

Kiedy w ten sposób umiera ktoś żywy,
wypływa dużo krwi za każdym ciosem.

Posągi marmurowe giną jednak biało
i nie zawsze do końca.

Z tego, o którym mowa, zachował się tors
i jest jak wstrzymywany przy wysiłku oddech,
ponieważ musi teraz
przyciągać
do siebie
cały wdzięk i powagę
utraconej reszty.

I to mu się udaje,
to mu się jeszcze udaje,
udaje i olśniewa,
olśniewa i trwa –
Czas także tu zasłużył na pochwalną wzmiankę,
bo ustał w pracy
i coś odłożył na potem.

Az emberek és más elemek segítségével
holtra dolgozta magát rajta az idő.
Először az orrát, aztán a nemi szerveit rabolta el,
egymás után a kéz- és lábujjakat,
évek alatt a karjait, egyiket a másik után,
a jobb combját, a bal combját,
a hátát és csípőit, fejét és hátulját,
azt pedig, ami már leesett, darabokra törte, 
salakká, kaviccsá őrölte s homokká.

Ha egy élő pusztul el ezen a módon,
minden csapáskor sok vér folyik.

De a márványszobrok fehéren halnak
és nem mindig maradéktalanul.

Abból, amelyikre célzok, a torzó maradt meg –
mint üggyel-bajjal visszafojtott lélegzet, olyan:
mert neki most
magára kell 
öltenie
az összes elveszett rész
báját és méltóságát.

És ölti is, sikerrel,
ma még sikerrel,
sikerrel, úgy varázsol el,
elvarázsol és megmarad –
az idő itt is dicséretet érdemel,
hiszen megszakította munkáját,
és egy részét későbbre halasztotta.