This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Drummond de Andrade, Carlos: A világ gépezete (A Máquina do Mundo in Hungarian)

Portre of Drummond de Andrade, Carlos

A Máquina do Mundo (Portuguese)

E como eu palmilhasse vagamente
uma estrada de Minas, pedregosa,
e no fecho da tarde um sino rouco

se misturasse ao som de meus sapatos
que era pausado e seco; e aves pairassem
no céu de chumbo, e suas formas pretas

lentamente se fossem diluindo
na escuridăo maior, vinda dos montes
e de meu próprio ser desenganado,

a máquina do mundo se entreabriu
para quem de a romper já se esquivava
e só de o ter pensado se carpia.

Abriu-se majestosa e circunspecta,
sem emitir um som que fosse impuro
nem um clarăo maior que o tolerável

pelas pupilas gastas na inspeçăo
contínua e dolorosa do deserto,
e pela mente exausta de mentar

toda uma realidade que transcende
a própria imagem sua debuxada
no rosto do mistério, nos abismos.

Abriu-se em calma pura, e convidando
quantos sentidos e intuições restavam
a quem de os ter usado os já perdera

e nem desejaria recobrá-los,
se em văo e para sempre repetimos
os mesmos sem roteiro tristes périplos,

convidando-os a todos, em coorte,
a se aplicarem sobre o pasto inédito
da natureza mítica das coisas,

assim me disse, embora voz alguma
ou sopro ou eco ou simples percussăo
atestasse que alguém, sobre a montanha,

a outro alguém, noturno e miserável,
em colóquio se estava dirigindo:
"O que procuraste em ti ou fora de

teu ser restrito e nunca se mostrou,
mesmo afetando dar-se ou se rendendo,
e a cada instante mais se retraindo,

olha, repara, ausculta: essa riqueza
sobrante a toda pérola, essa cięncia
sublime e formidável, mas hermética,

essa total explicaçăo da vida,
esse nexo primeiro e singular,
que nem concebes mais, pois tăo esquivo

se revelou ante a pesquisa ardente
em que te consumiste... vę, contempla,
abre teu peito para agasalhá-lo.”

As mais soberbas pontes e edifícios,
o que nas oficinas se elabora,
o que pensado foi e logo atinge

distância superior ao pensamento,
os recursos da terra dominados,
e as paixões e os impulsos e os tormentos

e tudo que define o ser terrestre
ou se prolonga até nos animais
e chega ŕs plantas para se embeber

no sono rancoroso dos minérios,
dá volta ao mundo e torna a se engolfar,
na estranha ordem geométrica de tudo,

e o absurdo original e seus enigmas,
suas verdades altas mais que todos
monumentos erguidos ŕ verdade:

e a memória dos deuses, e o solene
sentimento de morte, que floresce
no caule da existęncia mais gloriosa,

tudo se apresentou nesse relance
e me chamou para seu reino augusto,
afinal submetido ŕ vista humana.

Mas, como eu relutasse em responder
a tal apelo assim maravilhoso,
pois a fé se abrandara, e mesmo o anseio,

a esperança mais mínima – esse anelo
de ver desvanecida a treva espessa
que entre os raios do sol inda se filtra;

como defuntas crenças convocadas
presto e fremente năo se produzissem
a de novo tingir a neutra face

que vou pelos caminhos demonstrando,
e como se outro ser, năo mais aquele
habitante de mim há tantos anos,

passasse a comandar minha vontade
que, já de si volúvel, se cerrava
semelhante a essas flores reticentes

em si mesmas abertas e fechadas;
como se um dom tardio já năo fora
apetecível, antes despiciendo,

baixei os olhos, incurioso, lasso,
desdenhando colher a coisa oferta
que se abria gratuita a meu engenho.

A treva mais estrita já pousara
sobre a estrada de Minas, pedregosa,
e a máquina do mundo, repelida,

se foi miudamente recompondo,
enquanto eu, avaliando o que perdera,
seguia vagaroso, de măos pensas.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://www.releituras.com

A világ gépezete (Hungarian)

Mintegy kedvemre, cél nélkül bolyongtam
Minas egy városában, köves utcán,
az esti órában rekedt harangszó

vegyült el cipőm száraz és kimért
hangjával, és fent madarak lebegtek
az álom-égen, fekete alakjuk

lassanként beleolvadt a nagyobb
esti sötétbe; ekkor a hegyekből
s kiábrándult önmagamból kitárult

a világ-gépezet, részt nyitva annak,
ki mindig úgy kerülte feltörését,
hogy irtózott még elgondolni is.

Megnyílt fenséggel és óvatosan,
nem hallatszott zavaros hang, nagyobb
fény sem lobbant annál, mit elviselhet

a pusztaság fájdalmas, szakadatlan
figyelésében kimerült pupilla,
s az ész, mely belefáradt felidézni

egy valóságot, mely sokkalta túltesz
saját képén, ahogy kirajzolódik
titok lapjára, mélységekbe róva.

Mély nyugalommal megnyílt, felidézve,
ami érzés és megsejtés maradt még
abban, kiből már elvesztek, kikoptak,

és nem szeretné visszakapni mindazt,
amit hiába ismételgetünk
iránytalan, szomorú útjainkon,

idézve minket, valamennyiünket,
kik dolgok mitikus természetének
ismeretlen táplálékára járunk,

így szólt hozzám, vagyis valami hang,
vagy fuvalom, visszhang vagy koppanás
jelezte, hogy valaki a hegyen,

vagy más valaki, kósza éji lény,
közölni kíván valamit velem:
„Amit kerestél, benned rejtezik,

vagy kívüled, s sosem mutatkozott,
bár olykor látszólag magát megadva,
csak annál távolabbra surranva mindig;

nézz és hallgass, figyelj: e bármi gyöngyöt
felülmúló kincset, e nagyszerű
s fenséges, ám hermetikus tudást,

az élet teljes magyarázatát,
ezt a legősibb, páratlan kötést,
melyet nem értesz még, mert oly ridegnek

látszott a lázas kutatás szemében,
amelyben perzselődtél… nézd, figyeld,
nyisd meg a szívedet, hogy befogadd.”

A legbüszkébb hidak és paloták,
amit csak elkészítnek műhelyekben,
amit csak kigondolnak, és azonnal

a végtelenbe röpíti az eszmét,
uralt erőforrásai a földnek,
s az indulatok, kínok, szenvedélyek,

mindaz, ami a földi lény sajátja,
vagy messze nyúlik, az állatokig,
és a növényekig, hogy felszívódjék

bányászok súlyos, haragos álmába,
világra jön és újra elmerül
mindenek furcsa mértani rendjében;

s az ősi abszurd és rejtélyei,
nagy igazságai is, számosabbak,
mint az igazság fényes palotái;

s az istenek emlékei, halál
ünnepi érzése, mely legdicsőbb
élet virágszárán bontja ki szirmát,

minden előtűnt egy szempillanatban,
s hívott a fenséges birodalomba,
mely végre emberi szemnek kitárult.

De mert én vonakodtam válaszolni
ilyen csodálatos hívogatásra,
mert elapadt hitem, és vágyam is,

bármily csekély remény is – az a vágy,
hogy lássam kifakulni a sötétet,
mely beszivárog a napsugarak közt;

mert holt hitvallások, miket segélyül
hívtam kissé kapkodva és remegve,
nem festhették át a közömbös arcot,

amelyet útjaimon látni rajtam,
és mintha más valaki, már nem az,
ki annyi éve énbennem lakik,

venné kezébe akaratomat,
az bizonytalankodva begubózott,
akár az idegenkedő virágok,

melyek magukban nyílnak és csukódnak;
mint aki a késői adományt
már nem kívánja, s elveti magától,

közönyösen és tunyán félrenéztem,
nem volt kedvem utánanyúlni annak,
ami itt önként felkínálkozott.

Már sűrűsödött a sötét, mikor
Minas köves útjára léptem újra,
s a világ gépezete eltaszítva

lassan-lassan elemeire bomlott,
miközben én, felmérve veszteségem,
üres kézzel baktattam utamon.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://www.lato.ro

Related videos


minimap