ANAM BEN‹ DO⁄URMAMIfi. Tutmufl, bir akasyan›n dibine b›rakm›fl. Ve vaki olmufl ki ben kendimi Akasya'n›n dibinde bulmuflum.
O h›fl›ldam›fl ben tutunmuflum, o h›fl›ldam›fl ben tutunmuflum. Bir
pirinç tanesi kadarken, koca, koygun bir akasya gölgesi olmuflum.
fiükürler olsun beni vakitsiz azat eden anama. Ben serin, ben
tenhay›m. Akasya'n›n a¤›rl›¤›ndan damlayan cana suret, cana gölge, cana vahay›m. fiuur ki cana ac›d›r, ben fluuru can›ma tatt›rmad›m. Ben tenha, dünyan›n uza¤›y›m.
Esirgemeyen, ba¤›fllamayan anama hep flükürler olsun. Onlar
m›? Hah! Onlar›n hali harap. Dünya hafif, insan eti a¤›r, diyorlar.
‹nsan›n can› ezelden beri toprakla t›kal›, diyorlar. Teker teker gelip
hep bir a¤›zdan diyorlar: Dünya, ah dünya, kötü ifllenmifl bir günah
dünya! Diye ba¤›rlar›n› aç›p diz çöküyorlar. Bafllar›n› geriye at›p
kuru kuyulara benzeyen a¤›zlar›n› aç›p kap›yorlar. Demiyorlar da
bo¤um bo¤umlar. Demiyorlar da k›hl›yorlar: Dört bir ucundan tutuflas›n dünya, kalmayas›n bana bize onlara dünnyaah... Diye sözlerinin feri sönüyor sonra. ‹flte o zaman yolunmufl saçlar›, kopmufl
dü¤meleri, tafl kesmifl gövdeleri, oraya buraya at›lm›fl yaral› hayvanlar gibi k›vranan ayaklar›, elleriyle hep bir susuyorlar. Bir sus ki t›k›fl t›k›fl, bir sus ki ölünmüfl gibi. Demeye kalmadan biri daha geliyor, biri daha ve her yeni gelenle tutufluyorlar bir daha. Hep bir
aya¤a kalk›p geri devriliyorlar. Al›nlar›n› yere bast›r›p sözlerinin
feri sönesiye ba¤›r›yorlar: Hem biz niçin do¤unca ölmedik, rahimden ç›k›nca son solu¤umuzu vermedik? Alaca¤›n alaca¤›n alaca-
¤›n olsun dünya!
Ama n'apal›m, diyorlar hemen sonra derlenip toplan›p silkelenip, gelmifl bulunduk. Bari kalal›m, n'apal›m. Bafla gelen çekilir.
Yaz›ld›ysa bozulmaz. Yeter ki bafl›m›z sa¤ olsun. Ölenle ölünmü-
yor, çok denedik, olmuyor. Uzun ömürler versin. Biz nas›lsa çekeriz. Topra¤› bol, sab›r versin. Bari s›ral› versin. Cennet olsun. Yasin, irmik, bol olsun. Erkenden yan›na alm›fl. Cebi yok ki, n'aps›n,
demek çok sevmifl. Bafla gelen bize düflmez. Çok denedik. Rahmet,
fleker, sab›r dileriz. Say›l›ym›fl, f›st›k, k›s›k atefl, bol olsun, kimseye
kalmaz, sab›r, ah, irmik, zaman.
Kederliye niçin ›fl›k verilir, canlar› ac› olana da hayat? Bir akl›m olsayd› da almazd›: Sahi, neden rahimden ç›k›nca son soluklar›n› vermemifl bunlar? fiimdiye uyumufl, dinlenmifl olmaz m›yd›
bunlar?
Bakmaya gözüm yok ki bakay›m gözlerinin içine gitsinler.
Dedim, zamanla giderler. Bir bildikleri var. Onlar› bir araya getiren bir fley var. Bunca ah ve vah, her biri baflka duayla k›p›rdanan
bunca dudak. Havaya aç›lm›fl her elde içi kah›r dolu görünmez bir
çanak. Sonra yine ve hep ah ve vah. Ama bir yandan da bu uçsuz
bucaks›z sahrada, bu bereket versin ki unutulmufl kaktüs ülkede
duyulmufl fley mi ah ve vah?
Bilmezler ki gölge, a¤ac›n yere düflen düflüncesidir. Bir duda-
¤›n rüzgâr› yeter onu da¤›tmaya. ‹flte o zaman kar›fl›r Akasya. ‹ki
sallan›r, üç h›fl›ldar. Nas›l h›fl›ldad›ysa bir zaman anam›n rüzgâr›yla.
Bir dilim olsa bas bas diyece¤im: Savulun! Bu nas›l çember,
daral›yor. Dudaklar durmuyor, fliddetleniyor rüzgâr. Bu nas›l çember, soluk ald›rm›yor. Sab›r, ah, irmik, zaman, falan. Ve tenha kap›fl kapan, tenha silme ayak izi.
Sonra bir de gözlerini gö¤e dikiflleri var. Gözlerinin bir tuhaf
hesap soruflu var. Bunlar nas›l göz, takatimi içiyor. Ya hu! Tenhada
göz ne gezer. Ne var orada, o gökte, bin in cin kuzgun boz tilki aflk›na, ne var? Uzaktan iplerle a¤›r a¤›r indirilen bir savafl arabas› m›
bu Allah?
Ne var ulan ne? Savulun! Siz sa¤ olun. Ne haliniz varsa onu olun ama savulun savulun! Dile gel Akasya, ey, dile: Sa¤ olsunlar
ama savulsunlar da, söyle!
