Mourão-Ferreira, David: Dal, hajnalban (Canção de Madrugada in Hungarian)
Canção de Madrugada (Portuguese)à Cecília Meireles
Ecorrem de noite pelos prédios, dissimuladas na umidade — dissimulando elas o tédio das longas noites da cidade — deusas solícitas que vão, com sua etérea assinatura, quase propor a redenção, — de rua em rua, dar a mão a quem se arrasta e procura.
Pobre de quem vem perguntando à pedra esquiva das esquinas a voz e a face dessa amante de que não restam senão cinzas! Pobre do outro a quem o gelo daquele encontro tão malsão nem conseguiu arrefece-lo! — Pobres de tantos, sem o selo de garantia da ilusão!
Ó vidas presas por um fio, junto ao abismo dos fracassos, quem vos evita o fim sombrio já desenhado em vossos passos? — Com grandes túnicas violáceas, as deusas erguem claras brisas: nas avenidas e nas praças, tremem as folhas das acácias, vibram os peitos infelizes.
Até o frígido luar, que de livor tingia as ruas, se vai sumindo, devagar, deixando as almas menos nuas... Uma promessa de folhagem, de vento e sol, as veste agora: e, penetradas pela aragem, as almas tímidas reagem à madrugada que as enflora!
Súbito, a um gesto das deidades, quebra-se o fúnebre luzeiro das outras luas enforcadas nos braços curvos dos candeeiros. Já no crepúsculo se esfuma a doentia sugestão, — e as deusas tecem, com a bruma, a nova luz que se avoluma e é uma promessa ou uma canção.
Do sofrimento a noite cessa na indecisa madrugada: que ninguém peça a uma promessa mais que a promessa que foi dada! A quem sofreu, basta que a vida levante um sol de entre as ruínas: uma promessa doutra vida... — Quanto aprendi!, nesta comprida noite que tu, Canção, terminas.
|
Dal, hajnalban (Hungarian)Cecília Meirelesnek
Siklanak éji házakon, a sűrű pára rejti őket, s a mély városi unalom terheit elrejtve jönnek – mennyei jel a kézjegyük – figyelem istennői sorban, megváltást ígér a kezük az úton annak mindenütt, ki csak vándorol elhagyottan.
Rossz annak, ki az utcasarkok rideg kövétől kérdezi, hol a szerelme arca, hangja, s az nem több már, mint hamvai! Rossz azoknak, akiket még a sok beteges találkozás sem temetett jeges taréjba! Rossz azoknak, akiket néha sem véd illúzió-varázs.
Ó életek egy cérnaszálon csődök szakadéka felett, ki segít győzni a halálon, mit már kirajzol léptetek? Ibolyaszínű tunikákkal istennők járnak szellő-szárnnyal sugárutakat, telkeket, rezeg az akácfa lombjával, remegnek a megtört szívek.
Amig a hold jéghideg fénye, az utcát sápadttá tevő, nem tűnik el a sötétségbe s a lelkek védettsége nő... Ígérete a szélnek, lombnak, napnak, ad most rájuk ruhát, és a szelekkel átfutottak: a félénk lelkek fölragyognak a hajnalra s most mind virág.
És egy váratlan mozdulattal az istenségek megtörik a lámpákon függő holdakkal együtt a gyászok fényeit. E félhomályban szertefoszlik minden, mi mételyt, kórt sugall s az istenek kezén kibomlik az új fény, amely test lesz most itt és ígéret és tiszta dal.
Enyhül az éjjel szenvedése e bizonytalan hajnalon: ígérettől senki se kérje, hogy több legyen, mint súlya nyom. Szenvedőnek ír, hogy a lét romokból napot küld az égre: egy új élet ígéretét... Így töprengtem át az éjet, Melyet most ez a dal zár le.
|