Silný pocit čistoty (Slovak)
Keďsom ju zbadal, skejt mi vypadol z ruky. Cítil som sa zrazu strašne unavený a musel som sa prinútiť zohnúť a zdvihnúť ho zo zeme. Discman som si zapol už v šatni, takže jej pozdrav som nepočul. Ale podľa pohybu úst tipujem ahoj. Obyčajné ahoj. Vedela, že tým nemôže nić pokaziť. Ona už môže len nekaziť. Naprávať nedokáže nić. Stála opretá o zábradlie a narúšala jeho červeno-bielu pravidelnosť. Pekná, samozrejme, že pekná. „Dokonca veľmi pekná," citát — v rôznych
obmenách — všetci spolužiaci. „Aj kozy ujdú," citát — bez obmien —
niektorí z nich. Vedel som, že tam bude stáť. Ani som sa nemusel pozrieť. Ale aj tak som sa
pozrel. Občas ešte musím spraviť aj to, čo nechcem, ale aj toho sa už snažím zbaviť. Ide mi to, ako všetko. Slúchadlá mám ukryté pod čiapkou.
Samozrejme, čiernou, Los
Angeles Lakers. Všetky druhy slúchadiel, ktoré poznám, moje odstávajúce uši ešte väčšmi
zvýraznia. Riešenie by možno bolo v plastickej operácii, ale niečo mi bráni, aby som si ju dal urobiť. Myslím, že nechcem, aby o nej ľudia vedeli. Možno, keby som mat niekam odísť, do nejakého iného mesta alebo čo ja viem kam, samozrejme, na dlhší čas, tak by som si ju
tesne pred cestou urobiť dal. Na novom mieste by nikto nevedel, že som niekedy nejaké odstávajúce uši
mal. Ale to sú zbytočné myšlienky, pretože ja nikam nepôjdem. Odtiaľto
neodídem. Toto je moje mesto. Jedna z mála vecí, pre ktoré sa teším na zimu: uši ukrývam pod čiapkou. A s tým
súvisí ďalšia, a už asi posledná dobrá vec — discman. Môžem ho mať na ušiach
stále, čo je v lete vylúčené. Aj keď moje ročné obdobia sú trocha odlišné od
bežných. Rozlišujem ich podľa nosenia lakersky a sú iba dve — zima a leto. Zima
je od októbra do apríla a leto je ten zvyšok. „Nazdar,” odzdravil som a vypol discman. Zrejme som sa pozabudol a povedal to príliš nahlas. „Nemusíš na mňa okamžite kričať.” Vidíš, už to tu máš! Už sa to začína, a ešte si ani nič nepovedal! Keď stojím na rovnej ploche, nerád skejt
nosím v ruke, a tak som ho položil na zem. „Už som na teba niekedy kričal?” „Možno nie vyslovene kričal, ale...
Ale nie, o tom teraz nehovorme." No
a sme doma! Zasa pocity viny, zúfalstva („niekedy mám pocit, že život nemá
zmysel, nie je to strašné?”). Beznádej a všetky
ďalšie sprostosti, ktoré má počúvať kto? That's the question. Ale ja viem,
žiaľ, aj answer. Me. Nevedel som, čo jej mám povedať, preto som odpovedal položením ľavej nohy na skejt a odrazením sa pravej. Minul som červeno-bielosť aj ju. Nepočul som za sebou kroky, a tak som zastavil. Nemusel som sa ani obrátiť, aby som vedel, čo sa s ňou deje. Respektíve nedeje. Nepohla sa ani o krok. Bez otočenia som na ňu zavolal: „Tak poď? To tam chceš stáť cez noc?” Stál som na skejte, na svojom Maovi. Na božskom sixty/forty,
na svojej láske, najväčšej zo
všetkých lások, pravej a jedinej, panenskej a vášnivej a a a...
Prosto super! Stál som na svojom Mao-ce-tungovi, ktorý sa na mňa zospodu dosky usmieval. 60/40, number one in the world, the best one, the only one. Foreveryours. Pozrel som sa smerom ku škole. Z okien vytŕčali zvedavé hlavy a pozorovali nás. Omietka, na mnohých miestach popraskaná,
odkrývala červené tehly. Počul som za sebou kroky. Konečne! „Ty sa chceš teraz skejtovať?" „Ak to takto pôjde ďalej, tak pomaly aj áno." Aspoň, že sa pohla. Dupol som nohou na zadný koniec dosky a Mao mi skočil rovno do ruky. Tento jednoduchý pohyb prosto zbožňujem. Je to fantasticky jednoduché – rovno
do ruky! Mao-ce-tungova usmiata tvár bola trochu zablatená. Neviem
prečo, ale musel som sa zasmiať. Zrejme ju to urazilo, chuderku. No ale plakať
by si nemusela, zlatko moje, veď si už dospelá, veď si
už prečítala celého Hemingwaya! To už
kráčala popri mne. Nevedel som, prečo sme šli práve tadiaľ,
kadiaľ sme šli, a nie inakadiaľ. Pri nej som nechápal
takmer nić. Ale mlčanie bolo už naozaj trochu pridlhé. „Tak čo, ako sa máme?" Toto
som sa spýtal. Ja! Nechcel by som sa v tej chvíli
vidieť. „Teba to so mnou nebaví, však?" Žeby prvýkrát niećo múdre? Áno, máš pravdu.
Dokonca vôbec. Len keby si nebola taká pekná! „Ty
by si bol najradšej niekde úplne
inde. S niekým
úplne iným. Najradšej by si ma nevidel.
Leziem ti na nervy, však?" Z toho
množstva múdrych slov z jej úst som bol
trochu zaskočený. Takže zaradom: áno, áno, áno, a veľmi,
možno viac, než si ochotná pripustiť. No neodpovedal som. Kráčali sme dalej. Skejt v ruke ma prijemne
pokúšal. Hľadela na mňa svojimi modrými očami a mne bolo jasné, že chce počuť niećo upokojujúce, čo jej dokáže,
že sa vo mne nesklamala. Aspoň si to myslím, zopár ľúbostných
románov som sa aj ja snažil – aj keď
neúspešne – dočítať do konca. A ona zasa
nebola až taká hlúpa, aby nevedela, že mám zakaždým
problémy, keď jej mám povedať nie. Ale mne sa ani trochu nechcelo klamať, pretože som nemusel.
Mária je
v podstate zlaté dievča, ale mohla už pochopiť, že ja nie
som bežný človek, že som niekde inde. „Odpovedz mi, prosím ťa! Vieš, že si
najviac zo všetkého cením úprimnosť!" Možno
keby nepovedala túto poslednú vetu, vydržal by som s ňou tak, ako som vydržal zakaždým doteraz. Nadchol by
som sa súčasnou nekomerčnou
kinematografiou. Zahorel vnútorne prežívanou vášňou k ezoterickej hudbe. Alebo sa znepokojil nad hrozivým rozmachom imperiálneho konzumu. No dostal som zo seba iba „hmhm". Vtedy
už bol Mao na zemi a ja z opačnej
strany na ňom. Dvakrát som sa
odrazil pravou nohou. Prešiel som medzi parkujúcimi autami
(jedno z nich si bude musieť napraviť pravé bočné
zrkadlo). Doprial som si boardslide po zábradlí (bez prichytenia
skejtu rukou a s nabraním slušnej výšky pri
zoskoku!). Zaškrípali brzdy a ozvalo sa trúbenie, ktoré
neprestávalo, ani keď som už zmizol v pasáži.
Nasmeroval som si to rovno do Camelu. Tesne pred pubom som za sebou
začul výkrik „Christiáán!". Váhu celého tela som okamžite
presunul na pravú nohu. S menším
oškretím som zastavil a opätovne
dokázal tvrdenie klasikov, že napriek absencii brzdy sa na doske dá bez problémov
brzdiť. Bol to
starý kamoš Leo, ktorého som nevidel od čias základky. Tak som ho ihneď pozval na pilsner, aby on potom pozval mňa, ja zasa jeho a potom sme sa rozišli. Medzitým som sa dozvedel, že si robí matúru a
chce začať podnikať v záhradkárstve, pretože jeho babka má veľké polia s kvetmi, na ktorých
sa dajú točiť veľké prachy, v čo verím, pretože ľudia kvety
kupujú a budú kupovať stále. Mal som
zrazu výbornú náladu. Fajn človek, ten Leo. Normálne by som mu
dal trochu extasy, keby som ju mal so
sebou. Na základnej bol Leo úplný idiot. Jeho teta odišla do
Kanady a posielala mu množstvo darčekov, ktoré nevedel nijako využiť. Takže sme ich využívali my, teda ja a Peťo, lebo ostatní boli
celkom neschopní.
Jedným z tých darčekov, na ktorý si spomínam, bol domáci elektronický pinball, čo bola na tú dobu fantastická vec.
Žiadne zháňanie päťkorunákov – zadarmo a
koľko sme len chceli! Alebo skór
koľko chceli, lepšie
povedané dovolili (lebo pochybujem, že niekedy chceli) Leovi rodičia. Ale tí to tiež nemali v hlavách úplne v poriadku, oni boli všetci trochu švihnutí. Pinball sme totiž oduševneným hraním vyradili z prevádzky tak, že sa už nedal opraviť. Ja som z toho dostal značný strach,
ale Peťo Leovi povedal, že „to už bolo"
a tym sa to skončilo. Ale možno boli Leovi
fotrovci radi, že tam vôbec chodíme, pretože s Leom sa
nik nekamarátil. Doteraz som Leovi neuveril, že si naozaj
myslel, že „to už bolo". Keď som ho zbadal, povedal som si, že sa ho
na to spýtam, ale nakoniec mi to nejako
vypadlo. O hodinu nato som už sedel doma. Malé slúchadlá som vymenil za veľké a sledoval na MN Coca Cola
show. A pil. Colu. Rozmýšľal som, či sa Mária po mojom
odchode rozplakala. Láska vraj bolí, aspoň tak nám to hovorila
Zemanová, keď sme brali Tolstého. Publisher | L.C.A |
Source of the quotation | Silný pocit čistoty |
Bookpage (from–to) | pp. 29-33 |
|
W misji idealnej czystości (Polish)
Gdy ją zobaczyłem; skejt
wypadł mi z dłoni. Od razu poczułem się bardzo zmęczony i musiałem zmusić się.
żeby się schylić i podnieść go z ziemi. Discmana włączyłem już w szatni, więc
nie usłyszałem jej powitania. Czytając z ruchu warg, mogło to býć cześć. Zwykłe
cześć. Wiedziała, że tym nie może niczego zepsuć. Może już tylko nie szkodzić,
naprawić czegokolwiek nie ma szans. Stała oparta o barierkę i naruszała jej czerwono-białą
prawidłowość. Ładna, pewnie, że ładna. – Nawet bardzo ładna – tak czy
inaczej przyznają to wszyscy kolesie. – I cycki ma fajne – zawsze pada ten sam
tekst. Wiedziałem, że będzie tam stać, nie musiałem nawet patrzeć. Ale i tak
spojrzałem. Wciąż jeszcze muszę czasem robić to, czego nie chcę, ale staram się
to zmienić. Udaje mi się, jak wszystko. Słuchawki mam schowane pod czapką. Oczywiście czarną, Los Angeles Lakers. Wszystkie rodzaje słuchawek,
jakie znam, uwidaczniają moje odstające uszy jeszcze bardziej.
Rozwiązaniem mogłaby być operacja plastyczna, ale coś nie pozwala mi jej sobie
zrobić. Chyba nie chcę, żeby ludzie wiedzieli. Może gdybym miał gdzieś
wyjechać, do jakiegoś innego miasta albo gdzieś, oczywiście na dłuższy czas, to
zaraz przed wyjazdem dałbym ją sobie zrobić i nikt w tym nowym miejscu by nie
wiedział, że miałem kiedyś jakieś odstające uszy. To jednak zbędne myśli, bo nigdzie się nie wybieram. Stąd
nie wyjadę. To moje miasto. Jedna z niewielu rzeczy, które lubię w zimie – uszy mogę schować pod czapką. Z tym wiąże się jeszcze jedna i już chyba ostatnia dobra rzecz – discman. Mogę mieć go na uszach ciągle, co latem jest wykluczone. Tym bardziej, że moje pory roku są trochę inne od
ogólnie przyjętych: rozróżniam je według noszenia lakerki i są tylko dwie –
zima i lato. Zima trwa od października do kwietnia, a lato to ta reszta. – Hej! – odpowiedziałem i wyłączyłem discmana. Oczywiście zapomniałem się i
powiedziałem trochę za głośno. – Nie musisz od razu na mnie krzyczeć. No widzisz, tak to jest, już się zaczyna, a ja jeszcze nawet nic nie
powiedziałem! Nie lubię trzymać skejta w ręce, szczególnie gdy stoję na równej powierzchni,
położyłem go więc na ziemi. – Krzyczałem już kiedyś na ciebie? – Może nie dosłownie krzyczałeś, ale... A zresztą, nie mówmy teraz o tym. No i jesteśmy w domu: znów poczucie winy, beznadziei („czasem wydaje mi się, że
życie nie ma sensu, czy to nie straszne?"), depresja i wszystkie inne
bzdury, które odczuwać ma kto? That's the question. Ale ja niestety znam
również answer. Me. Nie wiedziałem, co jej powiedzieć, odpowiedziałem więc położeniem lewej nogi na
skejcie i odepchnięciem się prawą. Minąłem czerwono-białość i ją. Nie
usłyszałem za sobą kroków, więc się zatrzymałem. Nie musiałem się nawet
odwracać, żeby wiedzieć, co się z nią dzieje. Właściwie nie dzieje: nie ruszyła
się nawet o krok. Nie odwracając się, zawołałem: – No chodź! Chcesz tam stać całą noc? Stałem na skejcie, na moim Mao, na boskim sixty/forty, na mojej miłości,
największej ze wszystkich miłości, prawdziwej i jedynej, niewinnej i namiętnej
a a a, po prostu super. Stałem na moim Mao Tse-tungu, który się do mnie ze
spodu deski uśmiechał, 60/40, number one in the world, the best one, the only
one. Forever yours. Spojrzałem w kierunku szkoły. Z okien wychylały się ciekawskie głowy i gapiły
się na nas. Tynk, w wielu miejscach popękany, odsłaniał czerwone cegły. Usłyszałem za sobą kroki. Wreszcie. – Będziesz teraz skejtował? – Jeśli tak to ma wyglądać, to chyba tak. Chociaż tyle, że się ruszyła. Kopnąłem w koniec deski i Mao skoczył mi prosto
do ręki. Uwielbiam ten prosty ruch. Po prostu uwielbiam. Fantastycznie
nieskomplikowane – prosto do ręki! Uśmiechnięta twarz ,Mao Tse-tunga była
trochę zabłocona. Nie wiem czemu, ale musiałem się roześmiać. Oczywiście obraziła się, biedaczka.
No, ale płakać chyba nie będziesz, moje złotko, przecież jesteś już dorosła, w
końcu przeczytałaś już całego Hemingwaya! Teraz szła już równo ze mną. Nie wiedziałem, dlaczego szliśmy właśnie tam,
gdzie szliśmy, a nie zupełnie gdzieś indziej. Przy niej nie wiedziałem nic.
Jednak milczenie naprawdę było już trochę za długie. – I co, jak się mamy? Ale się zapytałem. Ja! Nie chciałbym się w tym momencie widzieć. – Ja cię w ogóle nie obchodzę, prawda? Czyżby po raz pierwszy coś mądrego? Tak, masz rację. Wcale. Żebyś tylko nie
była taka ładna! – Najchętniej znalazłbyś się teraz zupełnie gdzie indziej. Z kimś zupełnie
innym. Wolałbyś w ogóle mnie nie widzieć. Działam ci na nerwy, prawda? Byłem trochę zaskoczony tą mnogością mądrych zdań z jej ust, tak więc po kolei:
tak, tak, tak, i to bardzo, bardziej, niż chciałabyś przepuszczać. Nie odpowiedziałem, szliśmy dalej, a skejt w dłoni przyjemnie mnie kusił.
Patrzyła na mnie swoimi niebieskimi oczyma i było dla mnie jasne, że chce
usłyszeć coś uspokajającego, coś, co jei pokaże, że się na mnie nie zawiedzie.
Tak mi się przynajmniej wydaje, kilka romansów również i ja starałem się, fakt,
że bez sukcesu, przeczytać do końca. A ona nie była znów taka głupia, dobrze
wiedziała, że nie jest mi łatwo powiedzieć jej nie. Jednak ani trochę nie
chciało mi się kłamać, tym bardziej, że nie musiałem. Maria to w zasadzie złote
dziewczę, ale chyba już zrozumiała, że ja nie jestem zwyczajnym człowiekiem, że
jestem gdzieś obok. – Odpowiedz mi, proszę cię! Wiesz, że najbardziej ze wszystkiego cenię sobie
szczerość! Może gdyby nie powiedziała tego ostatniego zdania wytrzymałbym z nią tak, jak
zawsze do tej pory. Zachwyciłbym się niekomercyjną kinematografią współczesną,
zapalił wewnętrznie przeżywaną pasją do muzyki ezoterycznej, albo zaniepokoił
grożącym rozmachem imperialistycznego konsumpcjonizmu. Ale wydobyłem z siebie
tylko „hmhm". Mao był już na ziemi, a ja z drugiej strony na nim. Dwa razy
odepchnąłem się prawą nogą, przemknąłem między parkującymi autami (jedno z nich
będzie musiało naprawić sobie prawe lusterko), pozwoliłem sobie na boardslide
po balustradzie (bez trzymania skejta ręką i z nabraniem porządnej wysokości
przy zeskakiwaniu!), zapiszczały jakieś hamulce, odezwało się trąbienie, które
nie ustało nawet gdy zniknąłem już w pasażu i skierowałem się prosto do Camela. Zaraz przed Camelem usłyszałem za sobą krzyk „Christiaan!" i w jednej
chwili przesunąłem ciężar całego ciała na prawą nogę, z małym iskrzeniem
zatrzymałem się i ponownie udowodniłem twierdzenie klasyków, że mimo braku
hamulców da się na desce bez problemów zahamować. To był Leo, stary kumpel, nie widzieliśmy się od podstawówki, postawiłem mu
więc pilznera, aby potem on postawił mi, znów ja jemu, a potem się rozeszliśmy.
W międzyczasie dowiedziałem się, że robi maturę i chce kręcić biznes w
ogrodnictwie, bo jego babka ma wielkie pola z kwiatami, z których da się
wyciągnąć dużą forsę, w co wierzę, bo ludzie kwiaty kupują i będą kupować
zawsze. Nagle znów byłem w świetnym humorze. Fajny koleś, ten Leo.
Normalnie dałbym mu trochę extazy, ale akurat nie miałem przy sobie. W podstawówce Leo był kompletnym debilem. Jego ciotka wyjechała do Kanady i
przysyłała mu mnóstwo prezentów, z których nie potrafił korzystać, więc
korzystaliśmy my, to znaczy ja i Piter, bo pozostali też nic nie kumali. Jednym
z prezentów, które pamiętam bardzo dokładnie, był domowy, elektroniczny
pinball, jak na tamte czasy fantastyczna sprawa. Żadnego wrzucania
pięciokoronówek, za darmo i ile tylko chcieliśmy! Albo raczej ile chcieli, lub
lepiej byłoby powiedzieć – pozwolili, bo wątpię, żeby kiedykolwiek chcieli,
rodzice Lea. Ale ci też nie wszystko mieli w głowach poukładane, wszyscy tam
byli trochę zwichnięci. Natchnionym graniem wyeksploatowaliśmy bowiem pinballa
tak, że już nie dało się oo naprawić, w związku z czym nieźle wydygałem, ale
Piter powiedział Leowi, że „to już było" i na tym się skończyło. A może po
prostu starzy Lea byli zadowoleni, że w ogóle tam chodzimy, bo nikt się z nim
nie przyjaźnił. Do dziś nie wierzę, że Leo naprawdę wtedy myślał, że to już było i gdy go
zobaczyłem, powiedziałem sobie, że go o to spytam, ale jakoś mi wyleciało. Godzinę później siedziałem w domu, oglądając na MTV Coca-Cola Show. I pijąc.
Colę. Zastanawiałem się, czy po moim odejściu Maria się rozpłakała. Miłość podobno
boli, przynajmniej tak nam mówiła Zemanowa, gdy przerabialiśmy Tołstoja.
Publisher | Fa-art |
Source of the quotation | W misji idealnej czystości |
Bookpage (from–to) | pp. 5-9 |
Publication date | 2002 |
|