Ez az oldal sütiket használ

A portál felületén sütiket (cookies) használ, vagyis a rendszer adatokat tárol az Ön böngészőjében. A sütik személyek azonosítására nem alkalmasak, szolgáltatásaink biztosításához szükségesek. Az oldal használatával Ön beleegyezik a sütik használatába.

Kolleritsch, Alfred: La casa è chiusa (Das Haus ist gechlossen Olasz nyelven)

Kolleritsch, Alfred portréja

Das Haus ist gechlossen (Német)

Das Haus ist gechlossen.

Die Fenster und Türen sind taub.

Die Blumen an den Wänden

werden von Tag zu Tag höher.

Bald wird das Haus verwachsen sein

in einem Strauß von Blüten.

Ihr Duft wird stark sein,

die Farben dichter als Schweigen.

 

Darunter befiehlt das Haus,

es zu vergessen. Es geht aus den Gedanken,

der leere Platz füllt sich

mit Namen. Sie sind verschnürt,

übergossen mit Knoten,

unzerhaubar, für immer,

Wie die Blumen heißen, ist unbekannt.

 

Der Abschied brachte die Unnahbarkeit

frischen Gedeihens, eines erschreckten,

unberührbaren Frühlings, der die alten

Bewohner aussperrt. Sie gehen im Kreis,

sie schützen die Augen.

Der ausgetretene Weg wird tiefer,

beharrlich wächst die Erdwand.

 

Das ist die kühne Macht, Abschied zu nehmen,

des Schönen, die Macht zu verdecken.

Hinter dem Rücken schüttet der Schnee

die Schritte zu. Der himmel rieselt herab,

das heiße Licht, das durch das Fenster

gekommen war, der Wind über der Tür,

ersticken weit unter die Blumen.



FeltöltőP. T.
Az idézet forrásahttp://www.germanistica.it

La casa è chiusa (Olasz)

La casa è chiusa.

Porte e finestre sono mute.

I fiori sulle pareti si fanno

di giorno in giorno più alti.

Presto la casa sarà coperta

da un fascio di fiori.

Il loro profumo sarà forte,

i colori più fitti del silenzio.

 

Là sotto la casa ordina

di dimenticarla. Procede dai pensieri,

il luogo vuoto si colma

di nomi. Sono legati con lo spago,

irrigati di nodi,

saldati, per sempre.

I nomi dei fiori nessuno li conosce.

 

L'addio portò l'inaccessibilità

di una fresca crescita, di una spaventata

intangibile primavera, che escludeva

i vecchi abitanti. Girano in tondo,

proteggono gli occhi.

La via consunta dai passi si fa più profonda,

ostinata cresce la parete di terra.

 

Questo è l'audace potere del bello

di prendere commiato, il potere di nascondere.

Dietro la schiena la neve riempie

i passi. Il cielo cola giù,

la luce ardente, giunta

attraverso la finestra, il vento sulla porta,

soffocano fondi sotto i fiori.



FeltöltőP. T.
Az idézet forrásahttp://www.germanistica.it

minimap