Gaitanaki, Zacharoula: When... (Όταν Angol nyelven)

Είναι στιγμές που οι Ποιητές
οφείλουν να σωπαίνουν:
όταν κελαηδάνε τα πουλιά,
κυλάνε ήσυχα τα νερά τους τα ποτάμια,
ο ήλιος λάμπει και ζεσταίνει παντού
κι οι άνθρωποι ζούνε μονιασμένοι.
Είναι και φορές, που οι Ποιητές
έχουνε χρέος να φωνάξουν δυνατά:
Όταν ο ουρανός σκοτεινιάζει από τους καπνούς
των ρουκετών και των πυρκαγιών,
οι θάλασσες μαυρίζουν από το πετρέλαιο
και τα γλαροπούλια
πεθαίνουν από την μόλυνση.
Όταν ο ήλιος δεν ζεσταίνει
όλους τους ανθρώπους
και τα παιδιά δεν είναι ευτυχισμένα.
Όταν ο πόλεμος σκορπάει τον πανικό,
τον φόβο και τον θάνατο
κι αφήνει πίσω του ερείπια, αναπήρους
και γκρεμισμένα όνειρα.
Τότε, οι Ποιητές οφείλουν να γράφουν,
όπλο κάνοντας την πένα τους
και μήνυμα και ελπίδα.
Μέχρι να ’ρθουνε και πάλι οι στιγμές,
που οι Ποιητές οφείλουν να σωπαίνουν…

There are moments,
that Poets owe to keep silence:
When birds sing,
rivers flow their water quietly,
sun shines and warms everywhere
and people live in harmony.
And there are times
that Poets own to cry out:
When the sky is getting dark
from smoke of rockets’ and fires’,
sea is darkening from oil
and sea-gulls are dying from pollution.
When sun isn’t warming all the people
and children are unhappy.
When ear spreads panic,
fear and death,
leave behind ruins,
cripples and shuttered devastated dreams.
Then, Poets owe to write.
Making pen a weapon,
a message and a hope.
Till they come again these moments
that Poets owe to keep silence.