Thomas, Dylan: Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία (And death shall have no dominion Görög nyelven)

And death shall have no dominion.

Dead men naked they shall be one

With the man in the wind and the west moon;

When their bones are picked clean and the clean bones gone,

They shall have stars at elbow and foot;

Though they go mad they shall be sane,

Though they sink through the sea they shall rise again;

Though lovers be lost love shall not;

And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.

Under the windings of the sea

They lying long shall not die windily;

Twisting on racks when sinews give way,

Strapped to a wheel, yet they shall not break;

Faith in their hands shall snap in two,

And the unicorn evils run them through;

Split all ends up they shan't crack;

And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.

No more may gulls cry at their ears

Or waves break loud on the seashores;

Where blew a flower may a flower no more

Lift its head to the blows of the rain;

Though they be mad and dead as nails,

Heads of the characters hammer through daisies;

Break in the sun till the sun breaks down,

And death shall have no dominion.

Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.

Γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα,

Με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού΄

Όταν ασπρίσουν τα κόκαλά τους και τριφτούν τ' άσπρα κόκαλα

Θά' χουν αστέρια στον αγκώνα και στο πόδι΄

Αν τρελαθήκαν, η γνώση τους θα ξαναρθεί,

Αν βούλιαξαν στο πέλαγος, θ' αναδυθούν΄

Αν χάθηκαν οι εραστές, δεν θα χαθεί η αγάπη΄

Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.

Όσους βαθιά σκεπάζουν οι στροφάδες των νερών

Δεν θ΄αφανίσει ανεμοστρόβιλος΄

Κι αν στρίβει ο τροχαλίας κι οι κλειδώσεις ξεφτίζουν

Στον τροχό αν τους πεδεύουν δεν θα τους συντρίψουν΄

Στα σπασμένα τα χέρια τους θά' ναι η πίστη διπλή,

Κι οι μονόκεροι δαίμονες ας τρυπούν το κορμί΄

Χίλια κομμάτια θρύψαλα κι αράγιστοι θα μείνουν΄

Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.

Ας μη φωνάζουν πια στο αυτί τους γλάροι΄

Ας μην σπάζει μ' ορμή στο γιαλό τους το κύμα΄

Εκεί που έν' άνθι φούντωνε δεν έχει τώρα ανθό

Να υψώσει την κορφή του στης βροχής το φούντωμα΄

Τρελοί, μπορεί, και ξόδια, ψόφια καρφιά, μα ιδές,

Φύτρα των σημαδιών τους, να, σφυριές οι μαργαρίτες

Ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να καταλυθεί,

Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.