Michelangelo, Buonarroti: Vivkuro mia jam atingis... (Sonetto 114. (Giunto è già ‘l corso della vita mia) Eszperantó nyelven)

Giunto è già ‘l corso della vita mia
Con tempestoso mar per fragil barca
Al comun porto, ov’ a render si varca
Giusta ragion d’ogni opra trista e pia:

Onde l’affettuosa fantasia,
Che l’arte si fece idolo e monarca,
Conosco ben quant’ era d’error carca;
Ch’ errore è ciò che l’uom quaggiù desia.

I pensier miei, già de’ mie’ danni lieti,
Che fian or, s’ a due morti m’avvicino?
L’una m’ è certa, e l’altra mi minaccia;

Nè pinger nè scolpir fia più che queti
L’anima volta a quell’ amor divino,
Ch’ aperse a prender noi in croce le braccia.

Vivkuro mia jam atingis, ve,
fragilŝipete, tra ŝtormanta maro,
havenon, kie foje ĉiu staros,
kantos pri bona kaj malbona kre'.

Nur nun mi vidas, kia estas tromp',
imag', laŭ kiu mi konstante vidis
en art' idolon, reĝon kaj ĝin fidis,
sopir' pelanta homon al la tomb'.

Ĉu helpas amoj, kiujn vent' disblovas,
nun kiam mortoj du atingas min?
La unua certas, pro la dua tim'.

Jam nek pentrado, nek skulptado povas
animon helpi sin levintan ĵus
al am' nin brakumonta de la kruc'.