Balkt, H. H. ter: Desiderius Erasmus lovai patkóinak dala (Zang van de hoefijzers van Desiderius Erasmus' paarden Magyar nyelven)
Zang van de hoefijzers van Desiderius Erasmus' paarden (Holland)De gedragene die vederlicht geselt dragen wij naar de zwepen, stilliggende
zwepen van de horizon, de aardappelbovisten van de grote stadscentra springen open
onder onze hoef, in de wolkjes stof, wolkjes stuifregen; zijn knorrige jas
is bruin; vaak dommelt hij in slaap geregend door de droppels van onze klop
op aardes deuren; herbergen, hoven rijzen op waar de ring de muur aanklampt,
vuur brandt voor de broze meester en stro klatert voor de briesende; daar
houdt het spoor van onze omega's in de sneeuw of de zandweg halt; daar
stokt onze monotone ode aan de bergen de driehoekige sparren, 't rode plein;
aan de fonteinen, het sappige gras en de christussen in de kapellen, vliegende
stemmen van de vogels, alle kelen die spreken en drinken bij aardes deuren,
smaragdgroen stromende van de Rijn en de Seine, de zanderige van Noord-
Frankrijk en Italië; wij zingen; hij, de grauwe vogelveer in 't zadel, schrijft
dat de domheid als een ham te roken hangt in de luide oorlogzuchtige herberg;
wij dragen hem naar de zwepen, lichtjes gekrulde of uitgestrekt luierende
van verre eeuwen die niet luisteren naar de zang van de hoefijzers, niet naar hem
|
Desiderius Erasmus lovai patkóinak dala (Magyar)A lovas pihekönnyen rásuhint lovára, mi visszük őt az ostorszíjak felé, a látóhatár
mozdulatlan ostorszíjai felé, nagyvárosok közepén csírák pattannak
patáink alatt a porfellegben, felporzó esőben, a lovason ropogó
barna köpeny; gyakran elalszik, kopogunk, mint az eső a föld ajtajain,
a kip-kop álomba ringatja; fogadók, szállások emelkednek, vasgyűrű a falban,
törékeny gazdánknak tüzek gyúlnak, a horkanó jószágnak széna pereg; ott
megszűnik omegáink nyoma a hóban vagy a porlepte úton; ott
elhallgat monoton ódánk: hegyekhez, háromszögű fenyőkhöz zengtük, a vörös térhez
a szökőkút körül, a zamatos fűhöz, kápolnák krisztusaihoz, madarak szálló dalához,
a föld ajtajainál minden beszélő és kortyoló torokhoz
A Rajna és a Szajna zöld vizéhez, a csupa-homok Észak-
Franciaországhoz és Itáliához; énekelünk; ő, a nyeregben ülő szürke madártoll, azt írja,
hogy a balgaságot megfüstölik, mint a sonkát a hangos, háborgó fogadóban,
mi visszük őt az ostorszíjak felé, távoli századok enyhén hullámzó vagy lomhán nyújtózó ostorszíjai felé,
a századok nem hallgatnak a patkók dalára, és őreá sem
|