Entsorgt (German)
So wird der Schrecken ohne Ende langsam
normales Leben
Zuschauer blinzeln in den Hof
im Mittagslicht
Kleinstadt, harte Narbe ziegelrot
Gasthaus, wehende Gardinen
und am Schreibtisch ist jetzt gering
der persönliche Tod
Ich kann nicht sagen, wie die Panik der Materie
wirkt, wie ich in meiner Panik
die nicht persönlich ist, nur an die
falschen Wörter komme.
Das sorgend Schöne fehlt mir an Krypton und
Jod 129. Mir fehlt die Zukunft der Zukunft
mir fehlt sie.
Mir fehlen schon meine Kindeskinder
Erinnerung an die Welten
mir fehlen Folgen, lange Sommer am Wasser
harte Winter, Wolle und Arbeit
Hier entstehen Folgen starker Wörter
die leblos sind, das verruchte Gesindel
spürt nichts, sie schließen die Kartelle
keine Ahnung was sie in die Erde setzen
Ahnung nicht, nur Wissen
was sie in die Erde setzen in Luft und Wasser
für immer
kein Gefühl für «immer». Den Tod
sonderbehandeln sie wie einen Schädling
der gute Tod vergiftet wie die liebe Not.
Was schändet ihr die Gräber meiner Kindeskinder
was plündert ihr den Traum der Materie,
den Traum der Bilder, des Gewebs, der Bücher
Knochen.
Die Trauer ist jetzt trostlos
die Wut ohne Silbe, all die maskierte Lebendigkeit
all die würgende Zuversicht
Gras stürzt, die Gärten stürzen, niemand
unterm Geldharnisch fühlt die Wunde
entsorgt zu sein von sich selbst.
Kein Gedicht, höchstens das Ende davon.
Menschenvorkommen
gefangen in verruchter Vernunft, die sich
nicht einmal weiß vor Wissenschaft.
Kein Schritt mehr frei, kein Atem
kein Wasser unerfaßt, käufliche Sommerspuren
die Haut der Erde - Fotoabzüge
die betonierte Seele, vorbereitetes Gewimmer
das dann nicht mehr stattfindet
vor Stimmgebrochenheit.
Winzige Prozeßrechnungen in der hohlen Hand
beleben die Erde, alleswissende Mutanten
dafür totaler Schutz vor Erfahrungen.
Lebensstatisten, Abgänger. Am Tropf
der Systeme.
Gekippte Wiesenböschung, Engel, Ungewisse,
warmer Menschenkörper und Verstehn
Gärten hingebreitet, unter Zweigen Bänke ...
..... Schatten ......Laub ... im Wind gesprochen
.........................Samen Uploaded by | P. T. |
Source of the quotation | http://www.lyrikline.org |
|
Ontlast (Dutch)
Zo wordt de schrik zonder einde langzaam normaal leven toeschouwers knipperen naar de binnenplaats in de middagzon provinciestad, hard litteken dakpanrood pension, waaiende vitrage en aan de schrijftafel is nu gering de persoonlijke dood Ik kan niet zeggen hoe de paniek der materie werkt, hoe ik in mijn paniek die niet persoonlijk is, alleen tot de verkeerde woorden kom. Het lastig schone mis ik aan krypton en jodium 129. Ik mis de toekomst der toekomst ik mis haar. Ik mis mijn kindskinderen al herinneringen aan de werelden ik mis voortgang, lange zomers aan het water strenge winters, wol en werk
Hier ontstaat een voortgang van sterke woorden die levenloos zijn, het godvergeten tuig voelt niets, ze vormen kartels geen idee wat ze in de grond stoppen geen idee, alleen kennis van wat ze in de grond stoppen in lucht en water voor altijd geen gevoel voor 'altijd'. De dood krijgt een speciale behandeling als een schadelijk insekt de goede dood vergiftigd net als het lieve leven. Wat schenden jullie de graven van mijn kindskinderen Wat plunderen jullie de droom der materie, de droom van de beelden, van het weefsel, de botten der boeken.
Het verdriet is nu troosteloos de woede zonder woorden, al die vermomde levendigheid al dat wurgende vertrouwen gras stort neer, de tuinen storten neer, niemand onder het geldharnas voelt de wond, om ontlast te zijn van zichzelf. Geen gedicht, hoogstens het einde ervan. Aanwezigheid van mensen gevangen m een godvergeten verstand, dat van louter wetenschap zichzelf niet kent. Geen stap meer vrij, geen adem geen water ongeregistreerd, zomersporen te koop de huid der aarde-afdrukken van foto's de gebetonneerde ziel, voorbereid geklaag dat dan niet meer plaatsvindt door een gebroken stem. Luttele procesrekeningen in de holle hand doen de aarde leven, alleswetende mutanten daarvoor in de plaats totale bescherming tegen ervaringen. Levensfiguranten, verdwijners. Aan het infuus van de systemen.
Gekantelde berm, engelen, onzekere, warme mensenlijven en begrip tuinen uitgespreid, onder takken banken... ... schaduw... loof... in de wind gesproken ...…………. zaad
Uploaded by | P. T. |
Source of the quotation | http://www.lyrikline.org |
|