Kniha o cintorine (Slovak)
Raz bol v Komárne jeden, volal sa Bezzeg František, a ten si ma vážil a bol šoférom dokonca v kamióne, a ten si ma vážil tak, že sa mi vždy pozdravil aj so zatrúbením a aj so zablikaním kamióna a ja som mu na to vždy zakričal, že: „Bezzegovci Feri sú najlepší šoféri.“ Ja som síce iného Bezzega Feriho nepoznal, ale inak by sa to nerýmovalo s rýmom. On na to vždy stiahol
okienko a hodil mi všelijaké cukríky, žuvačky a iné a ja som ich pozbieral a
zjedol, lebo ja mám rád všelijaké cukríky, žuvačky a iné. Bezzeg František to
ale robil aj na iných ľudí, lebo on bol srdečný ohľadom ľudí a hádzal im
sladkosti. Kým bola Komunistická strana, tak chodil s kamiónom a nosil ľuďom
veci, čo neboli. Všetci ho ohľadom toho mali radi. Aj ja som ho ohľadom toho mal rád. Raz išiel s kamiónom
do Rumunska, lebo tam išiel, a tiež hodil cukríky a žuvačky na ľudí, čo išli
vedľa cesty, a ľudia, čo išli vedľa cesty, sa začali o ne biť a až vtedy zbadal
Bezzeg František, že to nie sú normálni ľudia vedľa cesty, ale že je to
pohrebný sprievod vedľa cesty. Vtedy mu prišlo ľúto, že je ten sprievod taký
chudobný ohľadom cukríkov, tak začal na ten pohrebný sprievod hádzať plné ruky
a ten pohrebný sprievod sa už vôbec nestaral o pohreb, ale zbieral a všetci
liezli po zemi, aby zbierali. Aj tí najsmútočnejší hľadali a aj farár a iní, len jedine truhla
sa nehýbala, lebo to sa rozumie samé so sebou, že truhla sa sama nevie hýbať,
no nie? No áno. Potom už Bezzeg
František dohádzal, ale tí ľudia chceli, aby ešte hádzal, ale on nemal, tak
nehádzal. Lenže tí ludia neverili, že nemá, tak začali búchať na kamión a na
Bezzega Františka a on už bol ohľadom toho zľaknutý a chcel ujsť. Lenže
nemohol, lebo pred kamión postavili ľudia truhlu, aby nemohol. Potom začali
rozbíjať okná. Potom sa už Bezzeg František veľmi zľakol ohľadom strachu a
prešiel tú truhlu, lebo inak nevedel. No a to sa rozumie samé so sebou, že tej mŕtvole to bolo
ľahostajné ohľadom toho, že aj tak bola mŕtva. Pohrebný sprievod sa ale ani potom nestaral o prejdetú mŕtvolu, ale stále hľadal cukríky, žuvačky a iné. A iné. Potom už Bezzeg František nehádzal ludom cukríky, ale ľudia to chápali a
hovorili, že to chápu. Aj ja som to chápal. Mne nemusí Bezzeg Feri
hádzať cukríky, lebo ja si môžem kúpiť aj 200 takých cukríkov. Z cukríkov mám najradšej Karlovarské oplátky, aj keď to nie sú cukríky. Lebo ja
mám sladkú diétu, lebo ja som invalidný ohľadom slaných jedál. Preto chodím do
nemocnice na obed, lebo ja som invalidný ohladom slaných jedál. Mne to ešte
vybavil RSDr. Gunár Karol, lebo on je veľmi dobrý. Včera som videl Darinku Gunárovú pred Domom odborov. Teraz je to už Matica
slovenská a nie Dom odborov. Aj ja by som chcel byť Matica slovenská, lebo to
je veľmi pekné. Aj Margita a Valent Anka sú Matica. Ivana a Žebrák nie sú
Matica, lebo oni sú iní. Darinka Gunárová mala na
sebe zlaté topánky. Ja si nevymýšľam, mala
na sebe zlaté topánky, a to nestačilo, že boli zlaté, aj sa šnurovali na zlaté
šnúrky ako invalidná obuv. Boli celé zlaté až po kolená. Ja som to ešte nikdy nevidel, ani v Komárne a ani v televízore, aby mal niekto
zlatú obuv. Ani Ivana nenosí zlatú obuv, hoci je veľká umelkyňa z Bratislavy a
nosí kadejaké oblečenia, ktoré by si nik na svete neobliekol, ale ani ona
nenosí zlatú obuv. Tak ja som bol ohľiadom tej zlatej obuvi taký prekvapený, že čo a ako a čo, že som sa tváril, že nevidím Darinku Gunárovú, hoci som ju videl. Aj Ivana si dá niekedy na seba také, čo by si nik nedal na seba, napríklad na platni má na sebe biely frak. Biely frak nemá žiadna žena na sebe ani na platni a ani nikde inde na svete, len Ivana si na seba také dá, a potom človek nevie, že prečo robí také, čo sa nerobí, lebo to by sa nemalo robiť, čo sa nerobí, no nie? No áno. Aj ujo Oto robil také, čo sa nerobí, ale o ňom bolo vedomé, že je invalidný ohľadom nervov ohľadom toho blesku, čo mu vošiel do pleca a cez nohu vyšiel von, tak ľudia vedeli, že on to nerobí z naschválnosti, ale že je len invalidný. Ohľadom nervov. Ujo Oto bol trafený bleskom v Sovietskom zväze v 2. svetovej vojne v maringotke, lebo bol spojovník. To je taký, ktorý telefonuje telefónom. Spojovník. Ujo Oto bol spojovník v maringotke v Sovietskom zväze v Balachaške. To je jedna dedina v Sovietskom zväze. Trafil ho, keď telefonoval. Keď sa ujo Oto prebral, tak videl, že sa vlastne neprebral, lebo aj ležal pred vyvalenými dverami maringotky a aj sa vznášal nad svojím telom, ktoré ležalo, takže sa vlastne vznášal sám nad sebou. Ujo Oto to každému takto vravel, že aj ležal na zemi a aj sa nad zemou vznášal, ale nik mu neveril, lebo ujo Oto bol invalidný ohľadom nervov, na čo mal aj Dokumenty. Potom aj to ľuďom vadilo, že má Poslanie a každému chce pomáhať. Aj mne to vadilo, že má Poslanie a každému chce pomáhať. Lenže nik sa s ním nehádal, aby nebol znepokojený. Ani ja som sa s ním nehádal. To je na tom ale najvážnejšia vec, że teraz hovoria v televízore všelijakí ľudia všeličo, že aké to bolo a čo zažili, tak si potom aj niekedy myslím, že možno to aj tak bolo, ako povedal ujo Oto v Sovietskom zväze. Lenže vtedy sa o tom ešte nehovorilo ani v televízore a ani ľudia o tom nehovorili, tak vtedy si všetci mysleli, že to tak nebolo. Aj ja som si to myslel. Ujo Oto povedal, že kým jeho telo ležalo v Balachaške, on sa nad ním tak dlho nadnášal, až ho nadnieslo do jednej školy, ktorá bola len ohľadom húb. Vtedy tam prišiel jeden učiteľ a povedal ujovi Otovi, že odteraz má Poslanie ohľadom húb. Aby sa všetci ľudia stali bratmi ohľadom používania húb na mier na svete. Keď sa ujo Oto vrátil do svojho tela a aj domov zo Sovietskeho zväzu, tak chcel, aby sa všetci ľudia stali bratmi ohľadom používania húb na celom svete, ale ľudia sa mu vyhýbali, alebo sa mu vysmievali. Ja som sa mu nevysmieval, lebo ja som vtedy ešte nežil. Potom ho dali na nervovú invaliditu.
Publisher | L.C.A |
Source of the quotation | Kniha o cintorine |
Bookpage (from–to) | pp. 39-43 |
|
Książka o cmentarzu (Polish)
Był sobie raz w Komarnie jeden taki, co się nazywał Bezzeg Franciszek i on
mnie szanował i był nawet kierowca tira, a on mnie szanował tak, że zawsze się
ze mną przywitał nawet z trąbieniem i nawet z miganiem światłami, a ja zawsze
za nim krzyczałem, że: Franciszki
Bezzegowcy to najlepsi kierowcy! Ja wprawdzie żadnego innego Bezzega Franciszka nie znałem, ale
inaczej by mnie się to nie rymowało do rymu. On wtedy zawsze opuszczał okno i rzucał mnie różne cukierki, gumy do żucia i
tak dalej, a ja je zbierałem i jadłem, bo ja lubię różne cukierki, gumy do
żucia i tak dalej. Bezzeg Franciszek jednak robił to i przy innych ludziach, bo
on był serdeczny względem ludzi i rzucał im słodycze. Dopóki istniała Partia
Komunistyczna, to jeździł na tirze i przywoził ludziom rzeczy, których nie
było. Wszyscy go
względem tego bardzo lubili. Ja też go względem tego bardzo lubiłem. Jechał raz na tirze do Rumunii, bo tam jechał, i też zrzucił
cukierki i gumy do żucia na ludzi, co szli przy szosie, a ludzie, co szli przy
szosie zaczęli się o nie bić i dopiero wtedy zauważył Bezzeg Franciszek, że to
nie są normalni ludzie przy szosie, ale że to jest kondukt żałobny. Wtedy
zrobiło mu się żal, że ten kondukt jest taki biedny względem cukierków, więc
zaczoł w ten kondukt żałobny rzucać pełnymi garściami i ten kondukt żałobny
przestał się już wogle zajmować pogrzebem, tylko zbierał i wszyscy pełzali po
ziemi i zbierali. Nawet ci najbardziej żałobni i nawet ksiądz proboszcz i inni,
tylko trumna stała bez ruchu, ale to się samo rozumie, że trumna sama się nie
rusza, no nie? No tak. A potem Bezzeg Franciszek skończył rozrzucanie, ale ci ludzie chcieli jeszcze,
ale on już nie miał, więc nic nie rozrzucał. Tylko że ci ludzie nie wierzyli,
że już nie ma, więc zaczęli walić w tira i w Bezzega Franciszka, a on już był
od tego przestraszony i chciał uciekać. Tylko że nie mógł, bo ludzie położyli
przed tirem trumnę, żeby nie mógł. A potem zaczęli wybijdé okna. A potem Bezzeg
Franciszek bardzo się już przestraszył względem strachu i przejechał trumnę, bo
inaczej nie mógł. Ale to się samo rozumie, że temu trupowi to było obojętne, bo
i tak był nieżywy. Kondukt żałobny jednak nawet potem nie zajmował się rozjechanym trupem, tylko
ciągle szukał cukierków, gum i tak dalej. I tak dalej. A potem już Bezzeg Franciszek nie rzucał ludziom cukierków, ale ludzie to
rozumieli i mówili, że to rozumieją. Ja też to rozumiałem. Mi nie musi Bezzeg Franciszek rzucać cukierków, bo ja mogę sobie kupić nawet
200 takich cukierków. Jeśli chodzi o cukierki, to najbardziej lubię „Wafelki z Karlowych Warów”,
chociaż to nie są cukierki. Bo ja mam dietę słodką, bo ja jestem inwalida
względem dań słonych. Dlatego chodzę na obiad do szpitala, bo ja jestem
inwalida względem dań słonych. Mi to załatwił jeszcze Tow. Gunar Karol, bo on
jest bardzo dobry. Wczoraj widziałem Darinkę Gunarównę przed Domem Spółdzielczym. Teraz to już
jest Dom Macierzy Słowackiej, a nie Dom Spółdzielczy. Ja też bym
chciał być z Macierzy Słowackiej, bo to jest piękne. I Margita i Walenty Anka
też są z Macierzy. Iwana i Żebrak nie są z Macierzy, bo oni są inni. Darinka
Gunarówna miała na nogach złote buty. Ja wcale nie zmyślam, miała złote buty i to nie wszystko, że złote, bo były
zasznurowane złotymi sznurowadłami jak buty dla inwalidy. Całe złote aż do
kolan. Ja tego jeszcze nigdy nie widziałem, nawet w Komarnie i nawet w telewizorze,
żeby ktoś miał złote buty. Nawet Iwana nie nosi złotych butów, chociaż to
wielka artystka ze stolicy i nosi różne stroje, których nikt na świecie by nie
włożył, ale nawet ona nie nosi złotych butów. Więc ja byłem względem tych
złotych butów taki zaskoczony, że co i jak i co, udawałem, że nie widzę Daňnki
Gunarówny, chociaż ją widziałem. Iwana też czasem ubiera takiego, czego nikt inny by nie ubrał, na ten przykład
na płycie jest w białym fraku. Białego fraka nie nosi żadna kobieta ani na
płycie, ani nigdzie indziej na świecie, tylko Iwana ubiera coś takiego, czego
się nie robi, bo się nie powinno robić tego, czego się nie robi, no nie? No tak. Wujek Otto też robił coś takiego, czego się nie robi, ale o nim to się
wiedziało, że jest inwalida na nerwy względem tego pioruna, co mu wszedł przez
plecy, a wyszedł przez nogę, więc ludzie wiedzieli, że on tego nie robi
specjalnie, ale że jest inwalida. Na nerwy wujek Otto został trafiony piorunem
w Związku Radzieckim w czasie II wojny światowej w takim wagonie, bo on był
telegrafista. To jest taki ktoś, kto telefonuje przez telegraf. Telegrafista. Wujek Otto był telegrafista w takim wagonie w Związku Radzieckim w Balachaszce.
To jest taka wieś w Związku Radzieckim. Trafiło go, kiedy właśnie telefonował.
A jak się wujek Otto ocknął, to zobaczył, że się wcale nie ocknął, bo leżał
przy rozwalonych drzwiach od wagonu i unosił się nad swoim ciałem, które
leżało, czyli właściwie unosił się sam nad sobą. Wujek Otto każdemu tak mówił, że i leżał na ziemi, i się nad ziemią unosił, ale
nikt mu nie wierzył, bo był inwalida na nerwy, na co miał nawet Dokumenty. A
potem ludziom przeszkadzało i to, że ma Misję i każdemu chce pomagać. Mi też przeszkadzało, że ma Misję i każdemu chce pomagać. Tylko że nikt się z nim nie kłócił, żeby go nie denerwować. Ja też się z nim nie kłóciłem. W tym jest
sedno, że teraz różni ludzie w telewizorze opowiadają różne rzeczy, jak to było
i co przeżyli, więc czasem sobie myślę, że może to nawet było tak, jak mówił
wujek Otto, w tym Związku Radzieckim. Tylko wtedy się o tym jeszcze nie mówiło
nawet w telewizorze i nawet ludzie o tym nie mówili, więc wtedy wszyscy
myśleli, że tego nie było. Ja też tak myślałem. Wujek Otto
mi powiedział, že jak jego ciało leżało w Balachaszce, to on się długo nad nim
unosił, aż go zaniosło do jednej takiej szkoły, która była wyłącznie względem
grzybów. Wtedy tam przyszedł jeden nauczyciel i powiedział wujkowi Otto, że od
tej chwili ma Misję względem grzybów. Żeby wszyscy ludzie na świecie stali się
braćmi względem używania grzybów dla pokoju na świecie. Jak wujek Otto wrócił do swojego ciała i do domu ze Związku Radzieckiego, to
chciał, żeby wszyscy ludzie na całym świecie stali się braćmi względem grzybów,
ale ludzie go unikali albo się z niego śmieli. Ja się z niego nie śmiałem, bo mnie jeszcze nie było na świecie. Potem jego przenieśli na inwalidztwo nerwowe.
Publisher | Czasopismo Patronackie Biblioteki Narodowej |
Source of the quotation | Literatura ns świecie, nr 7-8 |
Bookpage (from–to) | pp. 303-306 |
Publication date | 2007 |
|