Đuzel, Bogomil: Silenci primigeni (Исконска штама in Catalan)

Дур вечерта го саѓосува снегот што сипе
под стежнатите елки траат и лишка и птица –
сал тоа с'скање што кацнува меко
го слуша пустиникот од својата пештера
паралдисан, без да ја изусти наизуст молитвата.
Една единствена ноќ можеби на складност
меѓу иконата и исконот, меѓу светлината внатре
и штамата од пред создавањето на светот...
 
Но просторот крие во своите кривини
неостварен скок од рис
и утре кога ќе се јави јаросниот ореол на сонцето
воздухот ќе списка окрвавен од мамуз
и која милосрдност тогаш ќе го скроти исконов
која молноносна молитва, која прошка и причесна?

El capvespre ensutja la neu que s'amuntega
sota els avets pesants, on erren l'au i la guilla.
L'ermità sent, des de la seva cova,
tot aquest xiuxiueig de caiguda suau,
paralitzat i incapaç de recordar la pregària.
És una nit única, potser, per l'harmonia
entre la icona i allò primigeni, entre la llum interna
i un silenci d'abans que el Món fos Món.
 
Però l'espai amaga en les seves corbes
el salt encara latent del linx
i demà, amb el Sol i la seva aurèola furiosa,
quan l'aire s'estremeixi, ensangonat per esperons,
quina compassió domarà allò primigeni,
quin prec, quin perdó, quina comunió?